Saçlarım Çok Uzadı Biliyor Musun? Yılmaz Pirinççi

Bana sözün vardı.

Bandana alacaktın. 
Almadan gittin. 
Şimdi gözlerimin önüne düşüyor çalışırken.

Ben yinede çok seviyorum saçlarımın dağılmasını. 
Sanki sen elini atmışsında karıştırmışsın gibi geliyor. 
Rüzgar değince saçlarıma
Sanki senin soluğun değiyor gibi hissediyorum

Ben saçlarımı uzatmayı da seninle sevdim biliyor musun? 
Eskiden , çok eskiden yine uzatırdım.
Sonra kimse okşamadı saclarımı

Kestim bende. 
Hep böyle asker traşlı dolaştım yıllarca.

Afrika da Hatice diye bir kız vardı.

Bizimle çalışan. 
Ne zaman yanımıza gelse saçlarımı okşardı. 
Sevinirdim. 
Utanırdım sonra arkadaşlardan.
Bir gün kız tavlası oynadık onunla.
Ben yenince dudağımdan öptü. 
Peki, sen yenseydin ne yapacaktın dedim. 
Yine öpecektim dedi. 
Dört dil biliyordu Hatice.

Fransızca. Somalice. Arapça ve ingilizce… 
Öyle güzel dansederdi ki
Herkes hayran hayran onu izlerdi 
Gözlerini azıcık yumar,

Sanki dansederken başka bir aleme giderdi. 
Iri-yarı manken olabilecek güzellikte bir kadın. 
Afrika’nın kırk haneli bir köyünde 
Tenekeden yapılmış bir evde 
Fransızca şarkılar dinlerdi

Bugün ne oldu biliyor musun?
Aynalara küsme demiştim Zehra ya. 
Vasiyetimdir 
Ölürsem cebime bir göz kalemi bir de ayna koysunlar dedi. 
Demiş midir sence. 
Bilmiyorum.
Gülüştük yine 
Sen alışverişteydin belki o sırada.
Yada belki cam siliyordun. 
Yazarım dedim, bak bunu da
Yine güldü Zehra
Belli mi olur dedi.
Kıyam da kendime bakar.
Gözlerime kalem çekerim dedi 

Bana sorsalar saçından bir tutam isterim yanıma.
Sol göğsümün üzerine koysunlar. 
Başın göğsümde gibi…

Uyurum öyle sonsuza kadar.

Vakit yine gece yarısına dayandı işte. 
Hadi. Seril artık gözlerimin koynuna…