Ölümüne Sevdik | Yılmaz Pirinççi

Hep çok sevmelerden yandı başımız.

Hep kıyamadığımız ve bizi inciten her şeye hep boş verdiğimiz için.

Kokusuna vurulmak gibi çocukça şeyler yaşadık biz.

Sesinin tınısına koşar adım yürüdük.

Eridik bir damla gözyaşında

Bir can demesine ömrümüzü verdik.

Dışarıda zaman kudurmuş ırmaklar içersinde akarken

Biz gözlerinin bebeğine hapsettik dünyayı.

Hep, hep ölümüne sevdik

Her Sevda binlerce kez öldürse de bizi.

Biz ölmelere doyamadık

Sokakta kalan kediyi sardık.

Yaralı bütün köpekleri sevdik biz.

Bütün ihtiyarları.

Ve gülümsedik bütün çocuklara

Sokak çalgıcılarına tempo tuttuk gülümseyerek

Duvarlara yazılmış yazıları öptük

Ve hep sevdik inadına.

Kan ter içindeki o sevişmeler hep bizim.

Kimse bizim gibi öpüşmedi yağmurlarda

Geri gelen mektupların türküleri bize ait

Ve bu ömür…

Kimine göre harcanmış olsa da

Biz insan gibi yaşadık.

Çünkü biz en çok insan olmayı

Ve en çok sevmeyi sevdik…

Yılmaz Pirinççi

…