NEYSE | Özden Özdemir Kaya

Yine sayısını unuttuğum
İsmini bile hatırlamadığım
Yorgun bir caddede karşılaştık
Elleri, ayakları hüzün kokan bir kadındı
Sayısını hatırlamadığı çiçekler ekmişti
Lakin;
Hiç birinin büyüdüğünü göremeden
Büyümüştü kendisi.
Öyle alelade bir o kadar ilgisiz
Satır aralarına boşluk bırakmadan
Işık hızıyla sanki
Bilmeden bilemeden büyümüştü.
Neyse…neyselerden ibaret
sözcükler olmuştu dilinde
Dudağında siyah ruju
Sigarada dudağının izi
Ellerinde katran kokusu
Yağmur yağıyordu toprağa
Ne âlâ bir de toprak kokusu

Bunca çektiği acılardan
Bağrına basıp sonsuza dek
Dinlenecegi mahzen odası
Zaten başka ne anlam taşıyordu ki
Gülerdi basarken toprağa
Ama güzel gülerdi
Kalabalıklar vardı toprakta
Hasret doğuran analar
Yolcu bekleyen terminaller
Demir almış gemiler
Saat kadranı gibi dönüp duran kalabalıklar
Ah bu ahmak kalabalıklar
Gülerdi demiştim ya
Bayram sabahına uyanan

Çocuklar gibi gülerdi

Allah’tan gülerdi
Sonra saçları
Gülüşüne değmeyen
Hiç bir elin okşamadığı
En çok acı yaşamış
Acısına dokunulmamış saçları
Nasıl olsa önemi yoktu zaten
Neyse … @o_ozdemirkaya
30/12/2019