Ne kaldı bizden geriye? | Yılmaz Pirinççi

Dağların denize uzandığı bir yerdi düşlerimizde bizi buluşturan.

Sen dağları seviyordun

Ben deniz gibi ayaklarına serilmeyi

Uzanıp kıyılarına ak köpükler içinde seni öpmek istiyorum diyememiştim de

Senin dağlarına deniz olsam demiştim.

Sahi ne anlatırdın o dağ gölgelerine

Gözlerime serilmeyi daha çok severdi der miydin mesela

Yâda her fırsatta sarılıp saçlarımı koklar der miydin?

Peki, ya güneş yanığı yanaklarımı avuçlarına alıp öpmeye bile kıyamazdı der miydin?

Dudaklarına düşen yaban çileği

Yüzünü buruşturan ekşi elmalar.

Portakal diye yiyebilirsin dediğim aşılanmamış turunç.

Eteğinin dibinde maskaralıklar yapan şişman kedi.

Akşam güneşi.

Tahta masa

Ne kaldı bizden geriye

Birlikte ektiğimiz zeytinler büyüdü mü sahiden

Peki balkon sefaları

Sardunyalar

Ne çok severdim sardunyaları

Hep sana benzetirdim.

Küsmez, darılmaz, günlerce su vermezsen hiç belli etmez susuzluğunu

İçinde hayat taşıyan her şey kadın benim nazarımda

Toprak ana dır mesela.

Yemiş veren bütün ağaçlar kadın

Çiçeklerse nazlı kız çocukları işte.

Sahi hiç anlattın mı beni dağ gölgelerine.

Kıyılarına serilen dalgaların ak köpüklerine beni sordun mu?

…

Yılmaz Pirinççi