N/İDA | Necdet Arslan

Geceyi elekten
geçirdim.Bir sürü çentiği yerinden ettim

hiçbirinin kılı kıpırdamadı
bir damla bile düşmedi gözlerinden

Duvar karardı,gölge birdenbire
Kayıplara karıştı.

içimde kaç ölü yasak vardı
tüm kavuşamayanlar kadar mı suçluydum.

– bil
mi
yor
dum.

Yeterli miktarda do arandığı saatlerdi
İstasyonda

Nazilerin yasakladığı sevda
kitaplarıyla birlikte yakılıp kül olmuştu oysa onlar

Dakikalar birbirini çileden çıkarırlarken alevlerle
ıslandı yıldızlar
müthiş bir silinme korkusuyla
karaladığım bu şiirdeki kanayan vicdanıma
aldırma sen,

Kısa mesajların toplanıp
Mahzenlere tıkıldığı günlerin gün ışığı olmamış mıdır aşk

Yanıt anahtarını doldururken
ellerimizin titrediği o biricik günlerimize doğru mu emeklesek
n’etsek?

Galiba Erbaini boşu boşuna taşa tuttuk biz.
Oysa hep yufka yürekli olurlardı onlar.

mayın döşeli bahçelere dalmak
ve kusa kusa gebermek
en çok da bizim hakkımızdı
N’esini kaybetti İda.
Sus’tuk

s
u
s
t
u
k