Mümkün değil | Yılmaz Pirinççi

Bir dokunuş siler bazen bütün izleri

Ve bir dokunuş

Alın yazın gibi kalır bazen seninle.

Bir ömür boyu…

Bir gülümseme.

Bir ses.

Bir bakış.

Gözlerinde asılı kalır gözleri

Kiminle uyuyup kiminle uyandığın

Hatta kiminle seviştiğinin bile bir anlamı olmaz

Kendinle baş-başa kaldığın her an.

Onu düşünürsün

Nefret etmek için olmadık sebepler yaratırsın kendine

Olmadık şeyler giydirirsin

İhanetler, vefasızlık,

Tamam dersin işte.

Hepsi bu kadar…

Cehennemin dibine kadar yolu var

Sonra bir gün

Belki bir gece yarısı?

Belki demlenirken akşamın hüznü?

Omzunda bir sıcaklık…

Eğilmişken musluğun sesine

Saçların birden yana kayar bir esintiyle

O en çok sevdiğin yerinde boynunun bir dudak izi,

Kulağına değen ılık bir nefes,

Birden gözlerin,

Sığmaz göz kapaklarına birikmiş bulutlar.

Vücudunun her yerinde amansız can kırıkları…

Bir hasreti gülümser dudakların,

Gözlerin ağlarken.

Soğan ya,

Dünden unuttuğun tezgahın kenarında,

O kanattı gözlerini.

Zaten tenine yürüyen ateşte yorgunluktan sadece

Yoksa nedir ki bu?

Böyle kangren bir yara gibi…

Mümkün değil bir duygunun böyle etine işlemesi.

İçinde hiç bitmeyen bir savaş,

Hiç bitmeyecek.

Yaşanmış her şeyi unuttururken zaman,

Yaşamadığının acısı seninle yürür mezara kadar.

Yılmaz Pirinççi

….