Mektuplar | Zeynel Kürkçü

Dantelli ipek mendillerin arasına
Konurdu tiril tiril, narin, naif
Divitten mürekkeple yazılırdı
Zarf icat oldu
Tükenmez denilen kalem icat oldu
Büyüsü bozuldu.

Elinin, teninin kokusu sinerdi yazanın
Çizgilerle hizaya sokulan satırlara
Kokular sürerdik,
Ucunu yaktığımız pembe kâğıtlara

Sahibinden önce görülmüştür bazen
Er gibi mektuplar
Bazen bir dost eliyle akardı satılardan
Aklı karalı haberler,
Büyüklerin ellerinden,
Küçüklerin gözlerinden öpmeler.

Bak postacı geliyor selam veriyor.
Herkes ona bakıyor merak ediyor.
Nidaları ile karşılanırdı selamlar
Ya ibibikler öter ötmez
Ya da sarıkız buzalayınca oradaydık.

Belki bizdik
Belki zamandı değişen
Belki de mektuplardaki büyü.
Önce şiirlere,
Sonra iki tuşa basıp
Cepten cebe yazılmaya başlandı,
Geceye Mektuplar
İlhami’ye Mektuplar
Pulsuz, sahipsiz, cevapsız,
Karamel Kadına Mektuplar.

Zeynel Kürkçü

KARASINDAN KOPAN İSKELE Sayfa: 136