Medcezir | Seyital Baykal

Otobüse biniyorum, otobüsün içi tıklım tıklım… Şoför sinirli, içerisi kalabalık dışarıda doludizgin bir yağmur… İnsanlar birbirinin yüzüne bile bakmıyor. Bazen sınır ihlalleri oluyor. İtişmeler, kakışmalar sözcüklerle değil gözlerle anlatılan hoşnutsuzluğun ifadesi bakışlar… Otobüsün her durakta duruşu ve ardından kalkışı, bir ileri bir geri med cezir eden bedenler…

Ben mi? Şanslılardan biriyim. Orta sıralarda bir yerde yer bulmuşlardan. Yerim var, yurdum var. Med cezir eden bedenlere üzülsem de kalkıp da yer verecek, adım atacak bir karış yer yok. Müsait bir yer diyor orta yaşlı bir bayan. Şoför ani bir firen yapıyor, ayaktaki yolcular domino taşı gibi bir birinin üzerine yıkılıyor. Yolculardan birkaçı efeleniyor: Bu nasıl duruş be kardeşim, adam gibi dursana!

Şoför bakışlarıyla konuşuyor adeta öfke dolu bakışlardan çekiniyor o birkaç kişi söylediğiyle kalıyor. İçerisi kalabalık, dışarıda doludizgin bir yağmur duracağa benzemiyor. Otobüs duruyor, sakin bir duruş. Şoför insafa mı geldi ne? Otobüsten birkaç kişi iniyor derken sırılsıklam ıslanmış biri otobüse biniyor. Saçları birbirine yapışmış, elleri, bedeni tiril tiril titriyor. Gözleri oturacak bir yer arıyor. Oturanların hiçbiri rahatını bozmak istemiyor. Ben gayri ihtiyari ayağa kalkıyorum. Hanımefendi buyurun böyle oturabilirsiniz. Bir an şaşırıyor, şaşkınlık mı mecburi bir tebessüm mü tam kestiremiyorum. Şaşkınlık ve tebessüm arasında kalmış bir yüzle karşılaşıyorum. Hiçbir şey demeden yavaşça oturuyor yerime. Sırtını koltuğa yaslıyor, ıslanmış saçlarını topluyor. Elleri ısınıyor, bakışları üzerindeki ürkekliği atıyor. Güvende olmanın emniyetiyle daha rahat davranıyor. Bense ayaktayım sıkı sıkı tutunmuşum içerideki med cezire kapılmayayım diye. O ise dönüp bana bakıyor, bakışları sımsıcak ışıl ışıl. Çok teşekkür ederim, çok teşekkür ederim, diyor. Islanmasın diye montunun içine sıkıştırdığı kitapları çıkartıyor, kitapları dizinin üstüne koyuyor. Kaçamak bir bakış atıyorum elinin altındaki kitaplara bir “E” harfi görüyorum serçe parmağının altından fırlamış. Herhâlde edebiyat kitabı… Konuşsam mı, sussam mı bilemiyorum. Sıkı sıkıya tutunduğum yeri bırakamıyorum. Bu sefer içimde kopuyor med cezir konuşmakla susmak arasında gelip gidiyorum. Sonra bütün cesaretimi toplayarak soruyorum: Öğrenci misiniz? Evet, diyor. Dönüp bakmak bakmamak arasında gelip gidiyorum. Yine kaçmak bir bakış atıyorum. O ise kitabını açmış kitabının arasındaki notlardan başını kaldırmıyor. Kitaba bakarken daha bir ciddileşiyor yüz hatları. İkinci soruyu sormak ve sormamak arasında gelip gidiyorum. Bütün cesaretimi toplayarak şey diyorum, derken otobüs duruyor. Ben sımsıkı yapışmışım tutunduğum yere O ise ayağa kalkıyor, bu sefer bakışlarıyla teşekkür ediyor. Ben şaşkın ne yapacağımı bilemiyorum. Sımsıkı tutuğum yeri bırakamıyorum. O, otobüsten iniyor; ben otobüsten insen mi, inmesem mi? O gidiyor ben sıkı sıkı tutunmuşum içerideki med cezire kapılmayayım diye. Derken içimde kopan med cezire kapılıyorum müsait bir yerde inecek var desem mi, demesem mi diye?

Seyital BAYKAL