Kış Güneşi | Yılmaz Pirinççi

Buz kesen bir gün aydınlığı dışarıda

Üşümenin en güzel yanı ise sıcağına sarınmak

Kış güneşine gülümseyen göçebe bir çocuğum,

Yüzündeki o öpülesi aydınlık gibi düşüyorsun gözlerime

Seninle tamama eriyor her şey.

Son dokunuşu sen oluyorsun tanrının.

Hayal olmayacak kadar gerçektir bazı düşler.

Ve bir gerçeğe sığmayacak kadar kusursuz.

Gülüşünü sorsalar ancak bunu söyleyebilirim

Hani güneşin kar yüklü dağları alnından öptüğü zamanlar vardır.

Hani fırtına sonrası denizin taze bir gelin gibi yatağına serildiği

Dibe dalmış balıkların kıpır kıpır oynaştığı masmavi bir mutluluk

Yetim bir çocuğun saçlarına düşen o sevgi dokunuşu

O küçücük gözlere sığan dünyalar vardır ya

Bakışını sorsalar

Ancak bunu söyleyebilirim

Bahara gülümseyen bir badem çiçeğinin masumiyeti hangi beyazda var

Hangi çiçek ölümüne kokan bir papatyadan daha çok vurgun olabilir ki aşka

Yediveren bir sabır ve inadına bir yaşam azmi hangi çiçeğin yapraklarında

Seni sorsalar bana

Ancak bunu söyleyebilirim

Bir insanın ömrüne kaç mucize düşer ki

Kaç kez yıldızlar el ele tutuşup aynı dileğe vururlar ışıklarını.

Kime kısmet olur her gün bir yürekte yeniden doğmak

Sana aşık olmak deseler

Ancak bunu söyleyebilirim

Sen yüreğimin rızık kapısı…

Yılmaz Pirinççi

…