Kimsesiz Şehirler | İsmail Çifçi
Uzağım artık çok uzağım
Kendimden uzak
Senden uzak…
Bir başka alemde
Bu günlerde bir başka duygulardayım
Ve yaşanmamışlarda gezinirken
Erken, erken öldüm ben.
Mevsimler, yıllar gelip de geçerlerken,
Anılar hemen yanı başımda
Susmaz yüreğim..
Sonra o lanet olası yalnızlık
Çıka geldi birden
Karayel gibi çimde
Her parçam bir yere savruldu.
Gülüm sen yaban ellerde sessizken,
Bil ki şimdilerde hiç kokmuyor çiçekler.
Korkularım pusuda bekler…
Yalnızlık sessiz sedasız beklemede,
Sana geç kalmışlığım bir yara içimde,
Avunmaz artık yüreğim.
Hatır- gönül kıymetsizim bu günlerde
Vefa mı?
Yok, yok be arkadaşım…
Ara sıra laf olsun diye söylense de
“Umut var” dersin yine de.
Ben erken öldüm,
Erken öldüm bir metropol şehrinin ıssız sokaklarında
Soluk yüzlü insanlar gelip geçiyor sessizce.
Yarası çok derinde öldüm
Ölüp ölup dirildim
Ellerim kalbimin üstünde.
Biliyorsun ki bir parçam kaldı sende
Belki özlemlerim vardı hiç bilmediğin.
Özlemim köylere,
Baba ocağına,
Çimenli yollarına dağların…
Sus, bir şey sorma!
Sende kalan bir emanetim
Sen bir parçam olduğunda öldüm.
Şimdilerde kalbimin ritmi gel-gitlerde
Anılar bir yara bere içinde.
Her bir derdi sıralı sıralı,
Kimsesiz Şehirlerde,
Daha doğarken öldüm ben.
İsmail Çifçi