Kimse bilmez | İsmail Çifçi
Bir insanın çığlığı yırtıp atar gecenin karanlık perdelerini
Seven yürekler bu sırra ermek istese de bekleyemez.
Düşler sabırsız
Düşler uçarı…
Duygular yorgun mu yorgun
Kalbi tam on ikiden vurgun yemiş
Aklında deli sorular…
Ama hakikat hangisiydi?
Ardına bakmadan giden o vefasız…
Bildiği ama bilmek istemediği
O vicdansız var ya
O vicdansız…
Amansız sevda rahat vermez gecelerine
Günler geçmez
Ruhu huzursuz
Ruhunda geçmeyen bin bir sızı.
Yürek azapta ahta vahlardadır.
Peşe peşe gelen sıralı yalnızlıklar
Deli gönül söz dinlemez
Yürek yaralı
Gitmek ister gidemez
Bu şehrin yıkıntıları altında
Neylesin gönül,
Neylesin virane olmuş sevdalar
Başka vurgun yüreğinde fırtınalar…
Bilir ama dili lâl olur söyleyemez
Suskun ve sessizdir artık.
Oysaki ne yıkıntıları görmüş
Ne çaresizlikler yaşamıştır ruhu
El âlem zanneder ki
Yolun sonuna gelmiş,
Bir ömrün son demlerindedir
Nasılsa göreceğini görmüş
Kimse bilmez bir ömür nasıl da çile ile örülmüş…
İsmail Çifçi
….