Kim Anlar Beni | Yılmaz Pirinççi

Bir pazar yalnızlığı desem, kim anlar beni.

Bir şehir boşluğu desem,

Araf’ın bittiği

Bir kıyam yalnızlığı desem.

Toprakta unutulmuş bir ben

Nereye ait olduğunu bilmeden…

Bir toz zerresi gibi.

Bir başına kalmak desem,

Kim anlar beni.

Sahi yaşamamış kim anlar gözlerimden.

Ellerimin neden titrediğini

Niçin olur olmaz kırıldığını sesimin

Niçin olur olmaz mahzunlaştığımı

Ve niçin hiç bir yere sığamadığımı kim anlar.

Sen ağlayan morunu gördün mü hiç dağların

Güneş, elini ayağını çekince

O gölgelerin nasıl ağladığını

Yavrusunu arayan kekliğin feryadını duydun mu?

Ben bunların toplamıyım işte sensiz.

Bunca yetim.

Bunca öksüz,

Bunca çaresiz…

—

Yılmaz Pirinççi —