Kes/it | Ahmet Karbeş

Kuş cıvıltıları

Ve ebem kuşağının

Renk cümbüşü eşliğinde

O yağmur sonrası aydınlığını

Çok severim ben..

Ağaçlar

Caddeler, kaldırımlar

Yorğun ve

Yaralı yürekler

Umutlar yıkanır, paklanır..

Bütün sevdiklerimizi

Bağrında saklayan

Toprağın mest edici kokusuyla

Bayram eder

İçimde ki yaşama sevinci..

*Teşt’te yıkanan çocukluğum gibi;

Hayat

Bir anlığına da olsa

Keşkeler den

Hatalar dan

Öfkeler den arınır..

Ah!

Bir anlık dır bu

Yaşamın Polyanna avuntusu..

Çocuk çığlıkları

Satıcı bağırtıları

Çisil çisil yağmur sefası

Biter!

Akşamın

Ve en açmaz sorunların

Eli kulağındadır,

Arap kızı

Usulca çekilir pencere camından;

Parmaklarıyla dokunur

Diğer “beyazcam”a,

Ve odayı

Yaşamları

Ve gözü açık uyuyanları esir alır

O açlık ve kan kokan

O çirkinden de çirkin

Gölge oyunları..

Kurğular vals’e başlar,

İnce mühendislik tango’ya,

Büyü bozulur..

Ne gökkuşağı renklerinden,

Yağmurun esenliğinden

Ne de

Umudun tatlı esintisinden

Eser kalmamıştır artık..

At

İt

Eşek anırmakta

Papyonlu katırlar tepinmektedir..

Direklerarası’nın ruhuna

Binlerce rahmet okutur

Bu çirkin,

Bencil,

Hep çemkiren,

İşçiye

İşsize

Emekliye

Çiftçiye

Zûlüm le diz çöktüren,

Bu acımasız

orta oyunu..

Sevimli göstermek için de

Her türden yalanı-dolanı,

Kırpıp kırpıp

Yalanlardan uzayan burunlarını

“Samanyolundan yıldız” diye;

Cehaletten ve korkudan

Biat etmişlerin

Zavallı zihinlerine

Muhtar çakmağı gibi

Çakıverirler..

Üç beş gün mutlu mesut

Yaşayıp gitmek varken

Sessiz ve usulca

Naif ve

Çocukça

Ve tabi ki de

Kardeş çe..

Neden;

Buğdayı eker

Değirmende un eder ama,

Hep

Bizler aç kalırız?

Duvarı örer

Demiri büker

Çatıyı çatarız da,

Neden

Bizler çatısız ve yuvasız,

Barınaksız kalırız?

Ey kemirğen;

İyi biliriz biz seni,

Sizi!

“İyi” dediysem de üstüne alınma,

Lafın gelişi yani!

Yoksa;

İyilik ve güzellikle

Uzaktan-yakından benzerliğin yoktur!

Nefs’in aç mı aç gözlü ve

Doyumsuz dur!

Götürür deveyi hamudu’yla,

Ağacı ormanıyla,

Toprağı tarlasıyla..

Kötülüğün

Mide’i kübra’sı

Alabildiğine geniş,

Ve iştahası gayet milli

Ahtapotun kolları gibi

Ama

Kökü dışarıda dır..

O güzel insanlar

O güzel atlara binip

Bir bir giderken,

Ülke’ce

Demirin tunç’una bile değil

Tenekenin pasına kaldık..

Kanlı zûlmünden yansır

Pasının karası..

Hastalıklı kibri ve

Eğosu desen, tavan yapmış

Zirvelerde,

Arş-ı âlâ lar da dolaşır!

Bunca “ah”la

Ve yıktığı-yaktığı onca ocak la

Sanır ki abad olacak!

Bilmez ki

Bunca kötülük le

Güzel ve

Payidar kalınmaz,

Hiç bir adem’i taht da

Ve berrak hafızada..

Herkese eşit yağdığı için

Yağmuru ben

Mazlum halklara benzetirim!

İstediğiniz kadar bent örün

Akışını

Yönünü değiştirin

Usul usul yağsa da

Hatta

Sel olup aksa da

Tek bir damlası bile

Sebepsiz

Güçsüz

Rotasız ve hafızasız değildir!

Su,

Hayat

Ve insanın bütünselliğidir,

Ayrılmaz

Hafifsenemez gerçeği,

Yadsınamaz dialektiğidir bu;

Kendi çatlağını

Yolunu

Elbet bulacak

Ama hızlı-ama yavaş..

Mutlaka

Ama mutlaka

AKACAK

Özgürlüğüne,

Ve

Okyanusa kavuşacaktır..

14:Şubat:2021

(*Teşt=Büyük leğen)