Kendini Kurtaramayan Kahraman | Mehmet Aldemir

Hani bir zamanlar, 10-15 sene önce, bir çikolatalı bar reklamı vardı: Delikanlı çikolatayı yiyor ve o sırada birisi ondan yardım istiyor. Delikanlı gidiyor ve o kişiyi içinde bulunduğu zor durumdan kurtarıyor.

Bir gün mutfağa girdim ve tezgâhın üzerinde o çikolotayı gördüm. (Kim almış diye sormadım.) Hemen kâğıdını soyup yemeye başladım. Yerken, o reklam geldi aklıma ve gülmeye başladım, “İster misin, şimdi birisi senden yardım talenbinde bulunsun!”
Neyse!.. Çikolatayı yedim ve kâğıdını çöpe atmak için balkona çıktım. Kâğıdı tam çöpe atmıştım ki bir ses:
“Bakar mısın!”
Beş metre ileride, karşı apartmanda oturan bir kadın komşu… Taşınalı birkaç ay olmuştu. Bir kızı vardı, benim yaşlarda… Ara sıra kesiyordum kızı.
“Eyvah!” dedim. “Kadın herhâlde beni azarlayacak. ‘Uzak dur kızımdan!’ diyecek.”
Kafamı kaldırıp baktım. Baktım ki kadın gülümsüyor. Yanında da kızı… O da gülümsüyor.
“N’oluyor!” dedim içimden.
Kadın:
“Ablacığım!.. ” dedi. “Kocam işe giderken kapıyı kilitlemiş. Anahtarı da üzerinde bırakmış. Dışarı çıkamıyoruz. İçeride mahsur kaldık. Bizi kurtarır mısın?”
“Ta-tabii ki abla!” dedim. “Hemen geliyorum!”
Lafı fazla uzatmayayım. Gittim ve onları kurtardım. O kadar çok sevindiler ki… Kızın ağabeysi vardı, o da çok sevindi. Tabii ben onlardan daha çok sevinmiştim. Hem birilerini kurtarmanın hem de kızın ve ailesinin gözüne girmenin verdiği bir sevinçti bu. O an kendimi bir kahramanmış gibi hissetmiştim. Birileri daha yardım istese de onları da kurtarsam diye düşünmüştüm.
Neyse!.. Eve geri geldim. Bu arada olayın heyecanıyla reklamı falan unutmuştum. Eve gelince ve mutfağa tekrar girince hemen o reklamı hatırladım. Bir an duraladım ve şöyle dedim:
“Hadi canım!”

Bu arada yıllar sonra ben de aynı şekilde mahsur kalmıştım bir evde fakat kendimi kurtaramamıştım.

• Mehmet Aldemir