Kendine Sürgün | Yılmaz Pirinççi

Kendine sürgün insanların hikâyesi bu…

Her birimizin gözlerinde uçurumlar

Her birimizin üstünde isli bir yalnızlık kokusu

Her birimizin yüzünde yaşanmamış yılların o acı veren fotoğrafı.

Nereye gidersek gidelim yarım kalan bir gülüşü resmeder kimselerin görmediği o tülden buğu

Kelimelerde dile gelmeyen bir boş vermişlik

Kendi boğazımıza tıkarız zehir zıkkım acıları

Her şey kanser tadı bir ayrılık

Gezinir durur damarlarımızda.

Binlerce kapıdan kovulmuş gibi bir lanet hep yakamızda.

Kendinden sürgün insanların hikâyesi bu…

Kanatılmış sevinçlerin

Çok görülmüş sevmelerin

Her derde deva…

Kendine uzak.

Kendine yabancı

Kendine sürgün insanların hikâyesi bu…

Dünyanın üvey evlatları gibi

Bir kez kovuldu mu bir kapıdan.

Bir kez yapıştı mı yakasına hasret sancısı

Haziran sıcağında kar düşer dağlarına

Çıkmaz yolları hiç bir yere

Kendi labirentleri içinde kaybolur sesleri

Yıllarca açılmamış odaların duvarlarında tozlanmış bir portre gibi yüzleri

Kendine sürgün insanların hikâyesi bu…

Kendinden başka gidecek bir yeri olmayanların hikâyesi…

Hep bir başına…

Ne güzel susturuyoruz kendimizi.

Kül yiyen insanların acısında

Kendini yiyen insanlar gibi.

Hadi ama.

Çok uzadı bu kıyamet.

Yılmaz Pirinççi