Kendime Sözümdür Kendimi Yazıyorum | Frida Kahlo | İsmail Hakkı Sungur

Frida Kahlo, 17 Eylül 1925’te, San Juan pazarının yakınındaki bir kavşakta, on sekiz yaşındayken, seyahat ettiği bir otobüse tramvay çarptı.

Arabanın demir parçalarından biri Frida’yı Pelvis seviyesinde deldi ve vajinadan çıktı. “Yani bekaretimi kaybettim,” dedi.

Kazadan sonra, tamamen çıplak bulunduğu söylendi. Tüm kıyafetleri yırtılmıştı. Otobüste biri bir torba kuru altın boya taşıyordu. Parçalandı ve altın tozunu Frida’nın kanlı vücudunu kapladı. Bu altın, gövdeden bir demir parçası çıkıyordu.

Yaralanmalar korkunçtu. Omurgası üç yerden kırıldı, köprücük kemikleri, kaburgaları ve pelvik kemikleri kırıldı. Sağ bacak on bir yerinden kırık, ayak paramparça olmuştu.

Bir ay boyunca Frida sırtüstü yattı. Tepeden tırnağa alçıyla zincirlenmişti.

“Bir mucize beni kurtardı,” dedi. Çünkü geceleri hastanede ölüm yatağımın etrafında dans ediyordu.

 İki yıl boyunca özel bir ortopedik korseye çekildi. Günlüğüne ekleyebildiği ilk şey:

“İyi: Acı çekmeye alışmaya başladım.”

Acı ve melankoli ile çıldırmamak için kız resim yapmaya karar verdi. Sevgi dolu bir baba, özellikle kızı için yatarken yazabilmesi için bir sedye yapmış, kız kardeşi ise yatağın gölgeliğinin altına büyük bir ayna takmıştı.

“Yüzümü, en ufak hareketleri, çarşafların kıvrımlarını, etrafımı saran parlak nesnelerin ana hatlarını inceledim. Kendimi her zaman gördüm. Frida içeriden, Frida dışarıda, Frida her yerde, Frida sonsuz…”,

– Kahlo daha sonra, dedi.

Frida hareket edemiyordu. Çizim onu ​​o kadar büyüledi ki bir gün annesine itiraf etti: “Yaşayacak bir şeyim var. Resim uğruna.”Sonuç olarak, otoportreler sanatçının çalışmasında ana hikaye haline geldi.

Kahlo, “Kendimi yazıyorum çünkü yalnız başıma çok zaman harcıyorum ve en iyi bildiğim konu benim,” diyerek düşüncelerini paylaştı:

“Asla rüyaları veya kabusları resmetmiyorum, kendi gerçeğimi resmediyorum.”

Frida Kahlo, 30’dan fazla ameliyat geçirdi. Bacakları, geleneksel Meksika kıyafetlerinin uzun eteklerinin altına saklamayı tercih ettiği yaralarla kaplıydı ve sürekli ağrıyordu. Acılar, ölümüne kadar sürekli arkadaşı oldu. Karanlık âlemdeki tek ışık ışını fırçalar ve boyalardı.

Böylece araba kazası, sanatçının kariyerinin başlangıcı oldu. Ancak bu yoldan gitmek, ellerini kavuşturmamak ve umutsuzluğa kapılmamak için büyük cesaret ve iradeye ihtiyacı vardı ve kendini yenebildi.

Frida Kahlo, dünyayanın iç çekirdeği ve iradesi olan bir kişi için hiçbir şeyin imkansız olmadığını kanıtladı.

Frida Kahlo 1907 & 1954