Kardelen ile Hercai | Muhammet Ali Bilgin

Artık ben uzun konuşmaların adamı değilim

Vermeliyim bir esintiye kokunu

Miras bıraktım sesimi şiirlere

Belki koklamalıyım hercaideki umudunu

Bir saçın kesilme faslına gelmesi gibi

Ayırmamalı bizi dünya emanetleri

Birçok kitap gibi sayfalarda kaybolmalı artık

Unutmalı geçmişi, geleceği

Şimdiyi yaşamalı, şu anı

Kara bir deftere biriktir şiirlerimi

Okuma asla o kardelen sesinle

Defteri aç ve dinle sadece müziği

Ezgilerin en tabibi çalmalı

Konuşmalı mısralar seninle

Umudumu ölüme terk eden ayrılık yine yenilemeli umudumu

Çiçeklerin açmaya yeltendiği bir kırda

Koşturmalı dört adımla

Üçü içler acısı, biri kavuşmaya atılmalı

Kuruyan yeşil vücutların gölgesinde kavuşmalı seninle

Aşk yakar insanı hakikatli gerçek bu

Yine de unutmamalı sevda yüklü tren yolcularını

Bu küller topladığım güllerin emaneti bana

Kuru bir kalabalığın ortasında yakıldı her biri tek tek

Şimdi kurşuni bir menekşe elimde

Ateşe dayanıklı, sevdaya niyetli

Kusur aramaz aşık kalplerde

Belki ses verir bir fısıltıyla

Belki esaslıdır, bağırır yüzüme gözüme

Küflenir sonra bir ekmek gibi

Bakma öyle bir canlıya ev olmalıydı şimdi

Hem yeşerir belki tekrar dokunuşunla

Artık yeşermeli de ellerinde

Toprak ana olmalısın şimdi sen de

Dökülen saç telinle gözüne inen yeşili bilmeyen yok

O yeşil orman için kaç saç heba oldu?

Kaç telin hikayesi var gözlerinde?

Artık küreklere asılıp kardelen şehrine gitmeli

Beraber izlenmeli hercai

Ayıran kardeleni hercaiden

Ayıramaz mı sanıyorsun bizi bir bahar gecesi

Ayırmamalı şimdi bizi rüzgarlar

Meltemleri koynunda uyutmalı, saklamalı belki.