Karasından Kopan İskele Eserine İthafen | Aybeniz Ünal

Zeynel Kürkçü, Ozanımızın “Karasından Kopan İskele” Eserine İthafen..

O İskele..

Bugün bir haber gitti şair Zeynel’e.

Telâşla sarılıp kâğıt kaleme

Haberi yayın etti o da âleme:

Bugün bir iskele koptu karasından, diye.

Hikmetli gözlerle baktı dostları,

N’olmuş? Herhalde eski bir iskele;

Yorulmuş tahta bacakları

Dalgaların onu bir öpüp bir dövmesinden;

Bırakmış, vurmuş kendini denize.

Oysaki ne hatıralar vardı o sahilde.

Kimi zaman üzerindeki su birikintisinde

Serçecikler yıkanmış güneşli günlerde.

Bazan da küçük çocuklar tepinmiş o sularda.

Anneleri kızsa da, dayanamamış onların kahkahalarına,

Sarılıvermişler boyunlarına…

Birileri el sallamış gidenlerin arkasından,

İskele de üzülmüş o vedalara.

Akıtmış gözyaşlarını kimse görmeden denize.

Çifte kumruları balayına yolcu etmek en keyifli işti iskeleye.

Onlar küs olarak döndüğünde iskele de dönüyordu deliye…

Evlâdını askere uğurlayan anneler bakışlarıyla

O iskelede oturup uzun uzun denize dalarlar.

Sanki denizden esen rüzgârlar

Evlât kokusu yayarlar…

Gözleri buğulu, yaşlı emektarlar

İyi kötü geçmiş ömür defterini varaklarlar*.

… Hani İstanbul’a ilk gelmişti ya,

Bu iskelede görmüştü mavi etekli, beyaz gömlekli o kızı.

Bu haliyle deniz dalgasıydı sanki.

Sonra… sonra zaten gözlerinin

Mavi denizinde boğuluvermişti.

İlk görüş yerleriydi bu iskele,

İlk defa burada etmişti bir gül hediye,

İlk defa burada “baba oluyorum”u haykırmıştı

Kollarını yanlara açarak iskele üzerinde.

… Nice darbeler görmüş,

Kalbi kurşunlarla delinmiş yaşlı iskele

Şimdi uzay boşluklarında kaybolmuş mekik gibi

Denizde dalgalarla savrulurken

Ben o iskelenin kırılmış, kopmuş tahta bacağını

Kendine yurt edinmiş bir yosun gibiyim.

Kimse bilmez, kimse görmez…

İskele de benden habersiz,

Birlikte yaşadık, birlikte yaşlandık.

Böyleymiş kaderimiz.

… Ama bir gün o karaya geri döneceğiz !

Fırtınalar koptuğunda, dalgaların koynunda;

Ya parçalarımız, ya da bütünümüz.

O kürkçü dükkânında görüşeceğiz.

*”varaklamak: sayfaları çevirmek.

Aybeniz Ünal, Temmuz 2018, İstanbul