Kanatsız Kuşlar | Yaşar Üstün

Kanatsız Kuşlar…

Sevgiyi

sevgiliyle affetmek

ömrümün

alıcısız  mezadı

unutmalar

nereye

dokunursa dokunsun

canıma

topuk dikeni  batmaları

gecenin tuz atıkları

avuçlarımda

biriken damlalar

yağmur suları değil

nedenin içinde

nedensiz

b/aşka gözyaşı

kuledibi taşlarıyla

seke sek oynamaların

uzağa sakladığım

çocuksu sevinçlerin

umudum

başına

gökyüzü düşecek

danslar

roman yüzlerine

sığındığım

içimi sıcak tutan

efkarsız harsız sobasız

rakı şerbetli ateşim

betikler içine

dille tutkallandığım

yakaladığım

seninle

yaşadım dediğim

an’lar

yedı tepeli bin bir yokuşlu

adalı köprülü boğazlı

karabataklı martılı

intiharı bile beceremeyen

mülteci dolu bu kentte

yalnızlığın yalnızı

kadıköy karaköy

vapurlarından

galata’ya

yukarıdan

aşağıya “çıkan”

kalabalığıyla

yara damlalarıyla

harflerin ucu yakılı

seranadlar

sonsuzluğu

uyandırsam

da

geriye kalan

KANATSIZ KUŞLAR

gidişin yola döşenmiş

eski taşlar üzerinde

çıplak kalmış ayak izlerin

hüzünler vedası

koca bir kentin

içine yığılmış

derdestlik

kanat çırpan

kırlangıç göçlerine

ğöğün kalbim dedikçe

suyu damlasına

sığdıran için

tütün basmış

viran ömrümde

telgrafın telleri

kaçkınlarla

hayyam berduşlarıyla

sirkeci’ye çıkan

tren yolları

…

ahh…

kulaklarına

istiklal’deki kaybolan

sokak çalgıcıları damlasın

önemin

seni istediğim

hissettiğim kadar

aysız yakamozsuz

güneşsiz

deniz dalgaları

coğrafyasız

haritasız

ıslığı sessiz

feleğin içine gömüldüğü

İki cambaz bir ipte

oynamaz dediğin

mezürosu kalbim

yalnız

bir aşk işte

…

Mart / 2020-23

    Yaşar Üstün

 

…