Kalp’lere | Yaşar Üstün

Aziz Kemal Hızıroğlu | Nevzat Oğuz’a

KALP’lere

Ahlı … Takalı …HES’li …..e’li Şiir

oy anam kalbim kalbimde

yüzümüz mor içimiz kuş kanatlı

yıldız olurcasına düştüğümüz rahmin

yeniden doğmaklar olmadı hiç hayatlara

idam sehpaları cellat yüzleri

çiçeğe durdukça kanla süslenen

gözyaşı oldu

aşk tutucu ömür yakıcı

takalar geliyor

allı yeşilli

ne aşk

ne gemi yanaşmadan

kıçtan bodoslama

limanlara

bir küçük sandala

sığarız

aşağı yukarı boğaz akıntılarına

kafa tutarız

kötücül şefler

iyicil insanların

cesedi

bu hayat

kimi armağan

kimi cellat bırakacak

ad koymadan

umudun rengine

şiir ki

üzülür

güne yarına

dert bırakmaktan

üzülmez

kalemi tutan şiir hayrına

sen

yan yana dedin ya

kalbin kalbim diyen

hüzün bir lokma

solgun yüzlerde

unutan

unutulan

şiir baba”miz

o cellat ki

boynuma ip geçirse

ilmik ilmik üstüne ilmik atsa

düğüme boyun eğer

sandalyeyi altına çeker

rüzgar poyrazıyla

kırık dal uçlarına bile kıyamaz

ağıtlar yeryüzünü

iç anadolu’ya türkülerine bırakıp

gökyüzüne çıkar

dolanı dolanı

bir yıldıza güneş olur

ay karanlıklarında

hüzün yerine

yağmur bırakarak

sana bana gülümser

…

güneş ışığını

anka kuşu

masalını sevsin

elimden tut

daha yeni yeni

kulaç atıyorum

gönendirmek

bir sözcükse

içinde boğulurum

ustam söylüyor

tezenesi çığlık…

” Aldın aklım bir bakışta

/ Al hançeri sinem işte

/Acımadan vur sevdigim

hangiler

soru zincirinde

hangisi olmayan

suskunluk

olmuş

düşü bile olmayan

bu yola yalnızlığımla

gidemem

kumkapı ahırkapı çatladıkapı azapkapı

yenikapı edirnekapı

bir de topkapı…

bizi vuran hayat mı

sevgili mi

çıkmazları kapı gibi

aynı…

“hâllerine çalıştığım

şu hayatın

en hisli

en doğaç

armağanı

Yaşar Üstün

bana ölümü

küstürdün..

çok yaşa e mi!..”dedin ya

Nevzat’ım

sözcükleri bir bir…

deniz’e su diye atarak…

duvara sıkışmış ömrümüzde

bu dünyaya giydireceğim

canı canımda taşımak geleneği

ömrümüze emanet kalmış bozlak gibi

…ben hayatında buysam bitanem

ikisi de aynı işte

göçü ertelenmiş

kırlangıç

yine kırlangıç olurmuş

içimiz dışımız aşk

damarımızın kanı

yağmur tutacak ağaçken

yapraklarımız düşe düşe

kendimize sakladığımız

çuvaldız

iğne kalsın

…

bugün

nerede

100′ eceğiz

100’e bölüneceğiz

100′ ümüzu saklayacağız..?

…

100’ümüz

…

AYNADA

büyük fotoğrafımız yapsam

coğrafyamızı içine tıkıştırsam

çamur diz boyu

karanlık kör

adalet kızımızın bağı yok

katar ortada sandık meselesi

Aziz Abi”m…

uzağa düşmeden hüznümüz

yunmuş yıkanmış bebek kokusu

kendini kirletirken hayat

ne kadar büyürsek büyüyelim

gidecek olsak

bu dünyadan

okyanusun dibindeki inci

denizimiz

yalnızlık

yolumuz değil

ömrümüzü vurduğumuz göçler

ay ışığı olmayan şafaklara koşan

mülteci gecelerimiz

alacakaranlık kuşağında

dağlar tepelerini yok etmişken

dağın tepesine çıkmalar duruş

can yakıcı sabahlarımız

kapısı kilitli kalmış

kalplerde

esaret zinciri yüzler

tuzaksız avcılarla dolu sokaklar

karaköy buluşmalarında

çay bardağına dolan aslan sütüyle

masalarda masalsız

kim vurulacak

olmadık işlerin olanın

başına gelmediği

biad üstüne biad eklenen

bir ülke olduk

zaten can değil

kıranlar bitmiyor

istanbul’u

kendimi hissetmediğim

bir yerde

hep yaptıkları tatili

instagrama çağırsınlar

bize Türkçe bırakılan

dinin altında

susam upuzun susarım

iki kalp arası yalnızlık

sevgi

gökyüzüne dolsun

…

gece başladı

günü kapatan görüntüler

danimarka kraliçesinin sokaktan

sessizce geçtiği görüntülerle geldi

yüklendiğimiz hep yaşadıklarımız

bir küçük yelkenliye

hayatı sevgiliye

sevgiliye hayatı taşıyamadık

ah ah

“Bir küçük sandala sığar”ız da

bi’ dünyaya

çok gelir gölgemiz…” Nevzat’ım

…

kimse de tas tarak bırakmadan

tasımızı tarağımızı toplasak mı

KAL’alım..

hem ömrümüzde

hem şiirimizde

kal’al(h)ım

işte bu

şiir Babamız

Aziz Abi’m

nevzat’im…

ahlar dökümü kalıba sığmayan en güzel şarkımız

güle oynaya olmasa

bile

yaşayalım…

Haziran /2018-2019

Yaşar ÜSTÜN