İnsan Yola Çıktığı Gibi Yoldan da Çıkar / Cemil Uçar
Kimine göre gençliğimizin şatafatı geldi geçti,
Kimine göre yaşlılığın rezilliği bunlar,
Ve daha neler neler…
Ah, iki gözüm, gönlümün rahmetlisi gibisin.
Eski yarim de “güzel şeyleri severim” derdi.
Sanki bir o severdi güzeli.
Belki de düpedüz laf sokardı bana;
“Güzelliğinin kıymetini bilmiyorsun,” demek isterdi.
İşte asıl burasıdır, insanı dertle dermansız bırakan
Ve bir koca ömür de, demek istediklerini diyemeden çekip giden…
Söz, aramızda kalsın dostlar.
Söz deyip de geçmeyin;
Bir söze ömür vermekte mümkün,
Sözünü yani ruhunu canlı canlı yemekte.
Sevmekten pişman olmakta mümkün;
Bütün pişmanlıkları yere çalmakta.
Hem ne demekmiş pişmanlık?
Şişman ruhluların uydurması o,
“Piç” sözcüğü…
İnsan yola çıkar yalnızca;
Yol nereye çıkar, kimse bilmez.
Demek istediğim ne demek?
Her hal ve durumda diyebilmelidir insan.
Yalnızca güzellikler mi yaşıyorsunuz siz, ey sevgililer?
Bırakın ay’ı, güneşi, çiçeği, denizi; bana rezilliklerden söz edin biraz.
Ah ah, bitmez bu ruhumun yazılmamış Gılgamış, Amazon destanı.
Ah ah, Kasımpatı’mın ve güzelliğin meraklı anası.