İçime d/üşüyorum | Ayşe Dağlıoğlu

-İnsan bilmediği hikayenin peşine neden düşer?
-Bilmek için…

diyordu
/Asfalt Çiçekleri/

Sahi ya
insan kendi hikayesini unutmak için
başka hikayelerin peşine düşerdi
Ben de öyleydim.

İyi ki gittin
Yoksa nasıl anlatırdım kendime seni
İyi ki gittin
Devleşti bağrıma oturan hasret ordusu
Akın akın
gitmelerine

Orman yangını
bakmak sana
Saramam ki korlaşsan
teninde ceylan gezer
Dokunamam
alevin ortasına

Hikayen işte burada başlıyor
raylara uzanır yorgun
Başını alıp gider
kahramanların gider
içinde mekanlaşırsın
ellerin kısırlaşır
Tutsan ellerini onların
kimse dönemez sana

titreyen vagonlarından habersiz
hızlı yürüyen insanlar
yetişemezler ki
yetişemezler.

Güzel olamadım bayan
ya rüzgardı dağıtan saçlarımı
ya da ansızın yağan ölüm melekleriydi
Ayrılmadılar bir türlü
Bakışlarımızdan

Hele göz göze atılan dikiş yanığı
Zordur çekip almak artık
tül tül çırağı

Hayat acımıyordu,
bir o acımıyordu…

Görsen bir görsen
Neden yürür
Bunca yolu bir kadın

Ben dışımda yürüyorum
içime düşen asfaltın

Tanık bırakmadım uzattığım senelere

Kabulüm imkansızdı

Ayşe Dağlıoğlu