Heyy Sen | Yılmaz Pirinççi

Her şey olur mu bir insan.

Dost, kardeş, sırdaş, arkadaş…

 Adı Seniha ise olur elbet.

Kim yakıştırdı ise bu hüznü yüzüne

Yüreğinin iki yakası bir araya gelmesin iki cihanda

Heyy sen…

Kırmızılı kadın.

Hangi ağıtın ortasına düştün ki yüreğinden eksik olmuyor keder.

Hangi yasaklara dokundu gözlerin.

Hangi görülmezi gördün

Hangi bahtsız gelinin kuşağına değdi ellerin

Nasıl düştü gözlerine bu alaca karanlık

Bu matem sessizliği

Bu kimsenin değemediği yalnızlık kimden yadigâr…

Kan kırmızı bir muştuydu oysa gün aydınlığına kavuşan yüzün

Gülüşün bayram çocuklarının sevincini haykırırdı her yerde

Yağmur sonrası gökkuşağının renkleri hep sende

Ve hep öyle güzel kokardın ki

Çiçekler kıskanırdı.

Sahi ne oldu sana.

Ne oldu da karlı dağların gölgesi düştü bakışlarına

Hangi hain pusu’larda vuruldu ceylanların

Göğsünde büyüttüğün keklik yavrularını hangi avcılar çaldı senden.

Gülümse ne olur.

Yıkılmadım de inadına bile olsa.

Yıkılma.

Anka kuşunun tüyleri değil miydi ellerin

Savur küllerini bir çırpıda.

Yeniden doğ.

Yeniden yarat kendini.

Nar -çiçeği

Kan kırmızı bir aşk çal dudaklarına.

Sen kırmızı da daha güzelsin…

…

Yılmaz Pirinççi