Hep Bekledim | Yılmaz Pirinççi

Sana haksızlık ettiğimi düşündüğüm zamanlar oldu.
Seni incittiğim, kırdığım.

Yâda kırdığımı düşündüğüm zamanlar.

Her defasında uzun uzadıya hesaplaştım kendimle.
İçimi acıtarak. Yüreğimi pişmanlıklar ateşinde kendi ellerimle yakarak yaptım bunu.
Ve her defasında daha sıkı sarıldım sana.
En küçük sevgi sözlerinden dağlar yarattım kendime
Gözlerinin buğusundan masmavi bulutlar
Sesinin şakımasından çocuklar büyüttüm senli benli.
Her suskunluğunu hayra yordum
Hayır olmadığını bile bile
Her günahına bin sevap giydirdim
Hep bekledim.
Hep bekledim.

Mevsimler gelip geçiyordu oysa
Sensiz adımladığım geceler
Onlarca kez kurşuna diziyordu kıyamadığım gençliğimi
Ucuz- pahalı intiharlar satılıyordu tezgâhlarda
Anason kokan sözlerde haraç mezat sevdalar
İki kadeh arasında yıllar satılıyordu.

Gözlerin dünyaya bakan gözlerimdi benim
Gözlerin ülkem
Gözlerin vatanımdı
Seninle her şeye hazır
Seninle ölmek için ölen bir yürek taşıyordum
Gözlerindeki mülteci kimliğim hiç değişmedi.
Hep bir iltica talebi gibi durdu ellerinde ellerim.
Ben hep
Ben hep bir hiç oldum sende.

Şimdi beddua edemeyecek kadar kırgınım sana.
Ki zaten yüreğim elvermiyor
Yaratanın gördüğünü dile getirmekte bile bunca acizken
Hangi beddua ya sığdırabilirim ki.

Diyeceğim.
Alacağın olsun

Şiir ve yorum Yılmaz Pirinççi
Video& Müzik. Sümeyye Daşçı