Haftanın Hikayesi – Katie’nin Yaşama Direnişi

Edebiyat/Sanat Öne Çıkanlar

04.08.2018

1.134

A⁺

A^-

Haftanın Hikayesi – Katie’nin Yaşama Direnişi

“Yapabildiğin kadarını yap zaten tek yapabileceğin bu…”

Kanser hastası olan Katie’nin son arzusu nişanlısıyla evlenebilmekti…

Katie’ye 18 yaşında üniversite öğrencisiyken beyin tümörü teşhisi konmuş. 1 yıl sonra ise akciğerinde tümöre rastlanmış. Yaşama sevincini kaybetmeyen Katie üniversiteye devam etmiş daha sonra ise sağlık durumu ne kadar kötü olursa olsun lise aşkı Nick ile evlenmişler. 15 Ocak 2005’te evlilik törenleri olmuş ve maalesef ki sadece 5 gün sonra Katie vefat etmiş.

Yukarıda bahsettiğimiz olay tamamıyle gerçek ve Katie’nin anısına bir filmin çekimlerine başlanmış ve 2015’de gösterime girmişti.

“Yapabildiğin kadarını yap zaten tek yapabileceğin bu…”

Annemin ağzından düşmezdi bu laf. Bir kontrol ve düzen hastası olan beni çıldırtırdı. Hiçbir zaman neden iki kere özel hayatında hasta bakımı üstlenmiş, yoğun bakım ünitesi hemşiresi annemin bu cümleyi sürekli söyleyip durduğunu anlamadım. En sonunda annemin bu sözlerini ‘nişanlıma klinik deneme ilaç tedavisi yapılan’ ve hayatımızın en karanlık dönemi olan, geçen Ocak ayında algılamaya başladım.

On dört Ocakta nişanlandık ve ertesi gün Justin kronik myeloid lösemi mutasyonunu durdurmaya yönelik bir klinik ilaç denemesine başladı.

Bir sonraki hafta zor yürüyebiliyordu ve ilacın görmesinde kalıcı hasarlara yol açtığını öğrendik.

Söylememe gerek yok sanırım, nişandan sonra beklediğim büyülü zaman değildi bu tablo. Her hastanın yakınında olan ve bakım verenin yaşadığı duygu silsilesini yaşamaya başladım. Yaşayacağımı tahmin ettiğim ama sosyal hizmetli (bu konuda profesyonel) olduğum için kolayca başa çıkabileceğimi düşündüğüm duygular. Bir anda kendimi üzüntülü ve yalnız bir noktada buldum.

Kendimi suçlu hissettim, çünkü Justin tüm bunlarla savaşmak zorundayken ben değildim. Suçlu hissettim çünkü onun hastalığıyla baş etmeye çalışıyordum. Kendimi suçlu hissettiğim için suçlu hissettim. (hala bunu tam anlayamıyorum). Kızgınlık hissettim çünkü arkadaşlarımız genç insanlar olarak hayatlarını yaşıyor, bizim gibi her gün ölüm kalım meseleleriyle uğraşmıyordu. Kızgındım çünkü ailesi Justin’in sağlığını sormak için aradıklarında sanki onunla beraber çırpınan mücadele eden ben değilmişim gibi ‘ah iyi o zaman Katie’ye de merhaba dediğimizi söyle’ diyorlardı sadece her konuşmanın sonunda. Ve kendime kızgındım bu duyguların üstesinden gelemediğim için. Neden yapamıyorum diye sorguladım kendimi. ‘Benim bununla başa çıkabilmem lazım. Neden kendimi toparlayamıyorum?’

Katıla katıla ağladım, umutsuzluğun dibine düştüğüm her an bana tekrar tekrar aynı şeyi söyledi annem:

“Yapabildiğin kadarını yap zaten tek yapabileceğin bu…”

Ve sonunda anladım ne demek istediğini. Sanki kilitli bir kapıyı açan anahtar gibi mutluluğun anahtarını veriyordu bana: ancak elimden geleni yapabilirim, diğer herşey benim kontrolümde olmayan şeyler.

Hasta yakını olmak, bakımını üstlenmek partnerinizle beraber geçirdiğiniz zamandan zevk alabilmek demek – bu güne sahip olabildiğiniz için kendiniz şanslı hissetmek – onunla bu anı yaşayabildiğiniz için. Zor kararlar verirken onu sevmek ve tanrının size beraber bir gün daha bağışlamasını bütün kalbinizle umut etmek.

Beş Ekimde, yedi yıllık kanser maceramız sonrası Justiniın kanserinin moleküler remisyonda olduğunu öğrendik. Hayatımızın en mutlu günüydü bu. Aile ve arkadaşlarımızla hala bu haberin sevincini yaşamaya, kutlamaya devam ediyoruz.

Yedi yıl sonra nerede oluruz bilmem, çocuklarla taçlanır mı hayatımız? Sağlıklı mı oluruz yoksa başka bir sağlık krizi mi yaşarız? Tek bildiğim şu an 28 yaşımda ruh ikimizi bulmuş olmaktan dolayı şanslı olduğum. Ve bana bir hayat dersi öğreten anneme müteşekkir olduğum.

Her anın kıymetini bilmek, sevinç, zorluk ya da ikisinin arasında ki anları, mutluluğun anahtarı. Bu anlar hayatımızı var ediyor ve hayat her gün bir lütuf.

Alıntı

ÖNCEKİ KONU

Adsız Bir Derenin Öyküsü / Robert Pekoz

SONRAKİ KONU

Bir Kadın, Bir Kalem / Buket Konur

ETİKETLER: haftanın hikayesi, Katie’nin yaşama direnişi

Administrator

Editörden Yazı Atölyesi, Çağdaş Türk ve Dünya Edebiyatı’nı merkezine alan bir Websitesidir. Yazı Atölyesi’ni kurarken, okurlarımızı günümüzün nitelikli edebi eserleriyle tanıtmayı ve tanıştırmayı hedefledik. Yazarlarımız, Yazı Atölyesi’nde, edebiyat, sanat, tarih, resim, müzik vb. pek çok farklı alandan bizlere değer katacağını düşünüyoruz. Bu amaçla, sizlerden gelen, öykü, hikaye, şiir, makale, kitap değerlendirmeleri, tanıtımı ve film tanıtım yazıları, anı ve edebiyata ilişkin eleştiri yazılarla, eserlerinize yer veriyoruz. Böylelikle kitaplarınızla eserlerinizin yer aldığı Yazı Atölyesi’nde, dünya çağdaş edebiyatı ile sanatın pek çok farklı alanında değer katacağına inanıyoruz. Yazı Atölyesi kültür sanatın, hayatın pek çok alanını kapsayan nitelikli edebiyat içerikli haber sunar. Bu nedenle başka kaynaklardan alınan, toplanan, bir araya getirilen bilgileri ve içerikleri kaynak belirtilmeksizin yayına sunmaz. Türkçenin saygınlığını korumak amacıyla ayrıca Türk Dil Kurumu Sözlüğünde önerilen yazım kuralları doğrultusunda, yayınladığı yazılarda özellikle yazım ve imla kurallarına önem verilmektedir. Yazı Atölyesi, üyeleri ve kullanıcılarıyla birlikte interaktif bir ortamda haticepekoz@hotmail.com + yaziatolyesi2015@gmail.com mail üzerinden iletişim içinde olan, bu amaç doğrultusunda belirli yayın ilkesini benimsemiş, sosyal, bağımsız, edebiyat ağırlıklı bir dijital içerik platformudur. Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Katkılarınızdan dolayı teşekkür ederiz. http://yaziatolyesi.com/ Editör: Hatice Elveren Peköz Email: yaziatolyesi2016@gmail.com haticepekoz@hotmail.com GSM: 0535 311 3782 -------*****-------

BİR YORUM YAZIN

[ Yoruma cevap yazmaktan vazgeç ]

Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.

ZİYARETÇİ YORUMLARI - 0 YORUM

Henüz yorum yapılmamış.