Gölgelerim | Yaşar Üstün

Üzerime çuvalla atılan çakıl taşları
gözlerime asılan yağmur damlaları
kim büyük
kim küçük kaldı desem
ayna sırları “yüz “
tutmuyor
dilini çıkarıyor
ruhumu yere yuvarlayan hayata
yaralar
avucumuzda
kabuklaşmış
kanamıyor
dokunamadığım
ten çiziklerimden
sız/ı/lıyor
kalbimin zinciri
anahtarı yitirilmiş
gül prangaları
tuhaflığım eşref-i mahlukatın unutulmuşluğuna saklı korkutmalar
ne kadar ayarlı olursa olsun
takvimler günsüz aysız mevsim dönmeleri
yalnızlık tırnak
ucum kesemediğim
yolum asfalt dökülmüş mıcır kayganlığı
dolaşmadığım vadiler
çıkamadığım
dağ dorukları
içime çekemediğim
kokular
limon ağacım
içrem oyuklarım
kuytum
yusuf kuyuları
ömrüm
göndere çekili bayrağım

…
mühür göğümde var
yürüdüğüm yolun asfalt gözükmesi
ne kalbimi
ne aklımı aldatıyor
hayra yorduğumuz
hayat
öyle bir hile ki
kalabalığin içinde
ağladıkça ayağa
kalkamadığım
koca bir yokluk
koca bir yalnızlık
gözüktüğüm silüetler
uzaklarıma
t/uzak
koluna girdiğim
gölgelerim…

Kasım/2019
Yaşar Üstün