Gitmeyi bilemek | Yılmaz Pirinççi

Göğsünde uyumanın hasretini çekerken bir ömür boyu

Gözlerinde uyanmanın sevincini benden iyi kim bilebilir ki

Benden fazla mı sever sanıyorsun seni öpen herhangi biri

Alnında biriken tuzlu ter tanelerinde bile dudağı titrer mi sanıyorsun bir başkasının.

Ben bilmiyorum değil mi?

Yıkıp bütün kuralları

Bütün günahları giyinip tepeden tırnağa sen olmayı

Güne, güneşe,ay’a yıldızlara karışmanın

Hele bir de seninle karışmanın o eşsiz mutluluğunu

Ben bilmiyormuyum

Bilemedik gitmeyi

Bilemedik..

Ne yana dönsek eksik kaldı bir tarafımız

Kime gülümsediysek şöyle ağız dolusu

Kırdılar bir yanımızı.

Bazen biz eksik kaldık.

Bazen fazla sevmiş bulunduk

Tutturamadık işte.

Sanki Lain bir ruhtu içimizde.

Sanki yüzyılların bedduası sırtımızda

Tamamlanan bir gülüşümüz olmadı .

Öl dediklerinde ölmüştük kimsenin haberi olmadı.

Kimse anlamak istemedi bir yürek nasıl kanar kendi içine

Sevmek bazen nasıl öldürür nefes alırken bile

Kimse bilmedi.

Şimdi bir ölü deniz içimde.

Şimdi susmuş çığlıklarında bir kıyamet büyütüyorum martıların kanatlarında.

Işıkları sönmüş bütün fenerlerimin

Bozuk bir pusulanın imlecinde kan kokulu bir rüzgara teslim ettim ruhumu

Gidiyorum.

Gidiyorum.

Ellerinde kanım…