Gel Zoya | Andrey Andreyeviç Voznesenski

Gel Zoya, açıkça konuşalım seninle

Yollarımız ayrılacak nerdeyse;

Farklı yollara uzamasın yollar bir,

İnan, sonun başlangıcı geldi demektir.

Anımsar mısın Dubna’yı, ak kundaklar içinde,

Anımsar mısın, hani piyano çalıyordun sen

Anımsar mısın, birden başını çevirmiştin klavyeden

Nasıl da bomboştu, yüzün, ne denli beyaz

Bir şey öylesine yitmişti ki yüzünde

Bir şey, artık kimseler yerine koyamaz.

Çok şeyler gördüm geçirdim: yağmurlar, gökkuşakları

Ufuklar kararırdı geçerken adım

Ve dostlar bana ihanetten nasıl da zevk alırdı

Ben bile bıkmış usanmıştım kendimden

Ama tüm bunlara karşın sen hep sen kaldın.

Anımsar mısın son şiir okuyuşunu, elveda der gibi?

Aşağılar, bağırırken onlar, sendin koşup gelen yanıma;

Eğer varsam bugün, ne derlerse desinler bana,

Gönül borcum da sensin, yüzkaram da

Acılar bir yalaz gibi sardığında gövdemi,

Bir suya atlar gibi daldım Riga’ya,

Dibindeyken suyun, soluğunla yaşattın beni,

İnce bir başak sapından, sapsarı, saçların gibi.

Kilometreler ayıramaz insanı, inan,

Birleştirir telefon telleri gibi;

Ama milimetrelerse ayıran,

Bağışlanmaz bir yazgıdır bu, beterin beteri.

Gerçekse acıların yakınlaştırdığı bizi,

İstemem kurtulmayı onlardan;

Ve diyelim ki sensin, ben değil

Dertlerin gerçekte izlediği.

Kendileri güvende değil ki bizi kurtaranların;

Ne çileler, ne üzünçler umurumda,

Bil ki tek düşüncem, yarın

Koruyabilmek seni kendimden fazla.

Sen misin değişen,

Yoksa ben mi?

Bütün geçmişimizden, geçmiş yıllardan,

Bir zamanlar biz olan o insan gölgeleri

Hüzünle el sallamaktalar bize şimdi.

Andrey Andreyeviç Voznesenski

Çeviren: Mehmet H. DOĞAN – Turgay GÖNENÇ

…