GEL | Gülçin Yağmur Akbulut

Sana gel demek
metrelerce kör kuyuya
düşürmek içimdeki
helezon çizen umudu
avazınca haykırmak
dağların zirvesinde
sana git demek

Seni özlemek
en fırtınalı gecelerde
altında devinmek sağanakların
iliklerine dek ıslanmak
hayta bir afacanın
mahcup gözlerinde uslanmak

Biliyorum ki seni çağırmak
esrik tren katarlarının
dizi dibinde ezilmek
bulanık seherlerin
avucumda erimesi çiğ tanesiyle
gecenin bitmek bilmemesi
güneşin unutması doğmayı

Sensiz gülmek munis bir kedidir
soba başında gerinen
seni düşünüyor olmak
gonca gül dikeninin
yüzlerce kez batması aynı yerden
ardına bakmadan gitmen
evladı anneden
koparmak gibi gelir bana
ağacı kökünden sökmek gibi

Senin hasretine düşmek
beynime sürülmüş
kuyruğu beş boğumlu
akrepler misali
hani kalbimi kör halatlarla
demir pençelerle
sökmek emsali
damarlarımı kesip
oluk oluk kaynatmak timsali

Seni özlemek
bakır menziller arkasına
bir köşeye kıvrılıp
umarsız sönmek gibi

Hadi kalk gel
dağları delmeyeceksin
parmaklıkları kırmayacaksın
güneşi ayı eline almayacaksın
güllerle değil bana
dikenlerle gel
ateşten yalımlarla gel
gel de
ölümlerle gel

Karakedi Dergisi Sayı 39