Gecenin omzuna yaslanmışım | Adar Korkmaz
Sonuna kadar açık sessizliği
Sessizliğim geceninkinden açık…
Sanki hiç bir hikaye düşmemiş
Sanki bir nefes (bile) içilmemiş aşka ve yaşama dair
Öylesi derin
Öylesi derinlerindeyim karanlığın….
Bir köpek, bir şeyler aranıyor
Rüyasında kim bilir kaç ırza geçmiş karşı komşu
Horlamasından köpek bile ürküyor
Ve çok uzak bir çığlık
Kim bilir kimin yüreği yandı yine….
Bir hikayenin yerini
Bir şiir alıyor şimdi
Bir mektubun yerini
Bir şiir
Gecenin siyah deminde
Bir kelebek kozasından çıkıyor
Bu vakitler mektup yazma zamanıydı sana;
Neden değişti ki (şimdi) mevsimler
İnsanlar ve haller….
Kaç mısra astı kendini bu karanlıkta
Kaç duygum öksüz yetim kaldı
Kaç yıl yaşlandım kim bilir bu gece
Ahh! duymuyorsun m/adam,
Ahımı figanımı duymadın hiç bir vakit;
Lale zamanı da geçti
Kurudu düştü cesetleri penceremde
Şimdi kan tutan bir tambur
Gecenin en mahremine uzanıyor
Kirpiklerimden sen
En kuytusuna karanlığın
Uzadıkça kayboluyorsun
Uzadıkça kayboluyorum
Kaybolup gidiyorum bu çığlık çığlığa sessizlik içinde….
Adar Korkmaz