Eylül | Yılmaz Pirinççi

Ahh yüreğime düşen öpüşlerin sızısı

Nasıl kanıyor tenime düşmeyen dudaklarının izi

Ellerim nasıl böyle kötürüm

Nasıl çekiliyor canım.

Bir bilsen.

Eylül

Uzayan gecelerin mevsimi

Hasretin sarısı Eylül

Bir de iç kanatan özlemlerin mevsimi.

Şimdi hangi denizin mavisinde o çocuk çığlıkları.

Tepemizde uçuşan kuşlardan ne kaldı geriye

Hangi yağmurları biriktiriyor zaman

Küfredilesi bu yalnızlık niye hep bize

Üşüyor ruhum cehennem sıcağında.

Ertelenmiş her şey doldurmuştur artık miadını.

Tersine esen bir rüzgar çarpar bütün sesleri

Yüzünde ikindi gölgesi bir sessizlik.

Şimdi.

Kendine dağ olmak zamanı.

Hadi ,öp yalnızlığını alnından.

Kutsa kendini kendinde.

Eni sonu bir hayat işte.

Vur, kır,parçala yüreğini satırlara düşen gözlerin sunak kaselerinde

En iyi sen oynadın bu intiharı.

Şimdi, kendine ses olmak zamanı

Eylül

Ölmelerin zamanı.

Kan kızılı bir özlemdi oysa

Adını koyamadığın acılarda adını haykıran.

Seni bütün hasretlerinden öpen o ses.

Eylül.

Şimdi yeniden doğmaların zamanı.

Yılmaz Pirinççi

….