Ey Dedim Sustum | Nuri Can

Yürüdüm

Yüreğimin yollarına sererek hıçkırıklarımı

Yağmur yağmur tomurcuklara yağdı gözyaşlarım

En içli sevdalarla beslerken yüreğimi

Duygularımı aşkın denizine düşürdüm

Acılarki, zemheri kadar karlı, bir yol gibi uzun

Kimseler görmesin diye

Gözlerimde sel sel taşan yalnızlığı

Kimseler duymasın diye sesimi

Işık sızmayan bir bodrumun karanlığına gömdüm yüzümü

Ey dedim sustum

Hey dedim sustum

Ah dedim sustum

Vay dedim sustum

Unutsun yollar beni

Unutsun güvercinim

Öldüm

Kirletilmiş gökyüzüne savurarak hayallerimi

Yükleyip cesedimi yüreğimin ağrılarına

Kayboldum korkunç uğultusunda rüzgarların

Acının sevinçle kucaklaşacağı zamanlara saklamak için gözyaşlarımı

Bir yıldızın karanlığa gözkırptığı gecelere bıraktım anılarımı

Dertlerimi denizlere saldım ki; alıp götürsün uzak bir kıyıya gemiler

Ey hayat kırgınım sana

Hüznüm yırtık gömlek gibi duruyor her gün sırtımda

Kırılgan bakışlarımda hüzün sızıyor aynalara her gece

Ne kimselere anlatacak bir öyküm var, mutlulukla başlayan

Ne de bir sevinç, gözlerimde bahar yeşili umutlar taşıyan

Suların ötesinde bir çiçek büker boynunu her akşam adı gül

Kokusu gül, rengi gül, gözyaşı gül, iki gözü iki çeşme

Mutsuz, avuntusuz ve suskun

Dudağında yitirdim şarkılarımı, şiirlerimi o aşkın

Ey dedim sustum

Hey dedim sustum

Ah dedim sustum

Vay dedim sustum

Unutsun yollar beni

Unutsun güvercinim

Ey gecelerinde kahrolduğum hayat

Sokaklarında sırılsıklam ıslandığım şehir

Artık bu yerlere sığamıyorum

Gökyüzünde katar katar turnalar göçüyor sılama

Turnalar gidiyor ben kalıyorum

Uyku tutmuyor geceleri

Yitik düşlerimin gölgesine sığınıyorum

Gölgeler gidiyor ben kalıyorum

Bilki göçmen hiç bir kuş uçamaz kanatları kırıksa

Hasretim ince bir yoldur yangınlara

Kırıldı kendime saklaya saklaya içimdeki gül

Tut ellerimden ikigözüm alıp beni sevinçlere götür

Vefasız dünyanın ihaneti bitirdi beni

Ardına saklanacak gölgemde yok

Sevinçler dağıtırken acılar toplayan bir çardak kuşuyum şimdi

Şimdi ömrüm, saçlarım kadar karlı ve puslu

Hüzünlü bir ırmaktır şimdi yanaklarımda yüreğime akan

Bilki artık hiç bir şey avutmuyor beni

Şefkatine sığındığım sıcak bir kucak bile

Ezilmiş gelinciklerin çığlığında gizledim sesimi ve gözyaşımı

Kırların ürperişi gibi dökülüyor dudağımda sözcükler

Hıçkırıklar boğazıma tıkanıp kalıyor her defasında

Her defasında dudağımda binlerce şiir kanıyor

Binlerce şiir yanıyor içimde her defasında

Ah yaralı güvercinim

İçime vurma kanatlarını

Ya topla git yaralı kanatlarını içimden

Ya gittiğin yere benide götür…

Kimse aldırmıyor artık sevdalara ah gönül

Duygular mı köreldi? Biz mi yetimiz ah!

Acının ve aşkın kesiştiği yerde

Avcıların sarp kayalara sürdüğü iki ceylan gibi kaldık

Tutup kime anlatsak acıyan yanlarımızı

Yaralarımız ağıt olur uçar gökyüzünün boşluğuna

Yüreğimin içini sevgi ile doldurup yakmak geçiyor içimden

Ve savurmak küllerini her sabah seher yellerine

Kurtulmak için prangalardan

Bilirimki, yaşamak saralı bir sancıdır sancıyan yaralara

Ey dedim sustum

Hey dedim sustum

Ah dedim sustum

Vay dedim sustum

Unutsun yollar beni

Unutsun güvercinim

Ah yaralı güvercinim

Yüreğimin ince sızısı benim

Gidiyorum işte

Hep üşüdüğüm bu hayat sahnesınde

Gözlerimde iki yetimlik ah

Gidiyorum

Yolculuklara hüzün rengi veren şiirlerle

Kan rengi şarkılar bırakıyorum kalanlara

Gölgemde yok arkasına saklanayım

Sayki ben hiç ağlamadım, gülmedim

Hiç ateşe tutmadım yüreğimi

Tatmadım sevgiyi, acıyı, ihaneti

Sayki ben hiç doğmadım, yaşamadım, ölmedim

Yokum artık yokumsayın beni

Ölmüş gibi değil, hiç doğmamış gibi…

….

Nuri CAN

——-