Evvel Zaman İçinde | Selahattin Yetgin

‘Kendi girdabını arar iken su, dur/durulamaz bir akışın ve paha biçilemez aşkların yolu olur yaşamak. Aslımızı ne kadar inkâr edersek edelim, ‘ölümlü’ kullarız. Sırf bu yüzden yaşamak uğruna kardeşimizi bile tanımaz, üç kuruşluk dünya nimetleri için safımızdan ayrı gezeriz’…

Çok evvel bir zaman içinde

Kımız bir acıydı mutluluk

Derin ırmaklardı korkusuzluğumuz

Kocaman ormanlardı kaybolduğumuz

Nice yangınlar biriktirdik biz yürekte

Gün geldi sarıldık, gün oldu darıldık

Evvel zaman içinde birbirimizin gönlünde

Acılar kılıç ucundaki soylu kandı

Acıdıkça canımız ne çok kanadık

Harcadık nice onulmaz sevinçleri

En sonunda öksüz kaldık

Yıktık öfkeyle mor dağları

Ezildik kendi yurdumuzda

İltica genlerin kuluçkasına yattık

Şu kilitsiz zaman hapishanelerine tıkıldık

Evvel zaman düşlerine bile mahrum kaldık

Soyumuz insan, mayamız sevgiymiş, yalan!

Sırrımızı tutamadık, her ocakta malum isyan

Kibir padişah oldu dostlar, kurtlar şaklaban

Çoğaldı oyunun yazarları, yobazlar oynayan

İstikametsiz koyunlara döndük, çobanlar ağlayan

Evvel zaman içinde kaybolduk, yok mu hıçkırığımızı duyan!

Selahattin YETGİN

…