Evet, Benim | Yılmaz Pirinççi

Bana niye öyle baktınız hanımefendi?

Evet, o güzel şiirlerin katili benim.

Evet, benim, gözlerinizdeki hüznün geceye yayılan buğusunu damla damla süzerek bu görünmeyen resme işleyen.

Bu hiç kimseye anlatmadığınız sırların iç kanamaları…

Bu onlarca makyaj malzemesinde gizlemeye çalıştığınız keder çizgilerini okuyan benim.

Evet benim,

Sessizliğin sesini okuyan,

Dalıp giden gözlerinizin uçurumlarında açan o çiçekleri de ben görüyorum.

Ben biliyorum nefesinize karışan o hasret rüzgârlarının kokusunu.

Ve anlatmanın…

Ve anlatamamanın korkusunu da biliyorum ben.

Bana niye öyle baktınız hanımefendi?

Lain bir sfenksin şeytana satılmış ruhu mu var bende?

Tanrılara baş kaldırmış bir asilik mi var gözlerimde?

Gözlerinizde büyüyen hüznün sebebi ben değilim.

Ben değilim duvarların içtiği seslerde dile gelen…

Bana niye öyle baktınız hanımefendi?

Aklınızdan geçen afili intiharlara katmayın beni ne olur.

Yüzlerce kez boynumun kırıkları arasında kaldı hevesim.

Kayalıklarda parçalanmış şarap şişeleri gibi yeterince dağıldım zaten.

Toplamaya kalksam,

Kendi ellerimde kanarım.

Ama siz söyleyin yinede.

Bana niye öyle baktınız?

Yılmaz Pirinççi

…