Duvarımdaki sis / Ayşe Dağlıoğlu

İnsan, ruhuna koşan cisimleri kucaklama arzusu ile resimlerin içinden görür kendini..
Burada kendimi görürüm. Siz olur gördüğünüz…

/Ne gördün bu resimde/

Gölgeler diyorum…
Tenha ışıklar içinde sessiz duvarlar örerdi kimseler bilmez ışığın göz kamaştıran ıssız kalabalıklığını..

Çığ/
lık
yamaçta üvey renkler
Sesimiz
kıpırtısız

Çaresiz ışıklarıyla
dans eden sesimiz
yavaşça çekilen
Nü sahillerinde kadınlığın

Yakın olsaydım eş uç iki nokta arasında
tanımsız bir uzaklığın frekansı ile algılayışım realiteye uyandığında başlardı zıt yoğunluk.
Huzmeleri objelerine
dokunuşlarımdan sızardı

/Dipleri görmeliydi/

ve öre öre duvarların dar boynunu öpen ışığın huzmesini tadıp ışıktan da vazgeçip geri dipleri boylayana kadar asilleştirmeliydi renkleri…

O kızı gördüm,
müziğinin renklerini
Tırmanıyordu duvarlarımdan

Ayşe Dağlıoğlu