Düş/tük be Algos! | Aylin Tamakan Nergiz

Düş'tük be Algos!
Geceden zorla koparılmış bir karanlığın içinde
kuyruğunu bırakıp kaçan kertenkeleler gibi
avuçlarımızda küflenmiş kuş yemleriyle
kendini Ekim'e saklamış bir kaç yaprak misali
acemisi olduğumuz bu düşte
siyah çiçekli nevresimin dallarından düştük.
Şimdi her gece siyah çiçekli çarşafın arasında 
uzun uzun geziniyor
düşürdüğün kokunu arıyorum

Sahi nerede düşürmüştün Sevgili-m?

Müstehcen bir hayalin gayrı meşru çocukları gibi 
çıplak kalıyor kelimelerim
annesiz hırçın bir çocuk gibi hassas, öfkeli
ve zamansız açan tomurcuklar misali solgun...

Göğü yırtarcasına yırtıyor göğsümü sessizliğin
söylemediklerini umursamazken
dudağıma doğru süzülen tek bir damlaya saklıyorum 
seni...

Kurumuş bir gölün diplerinde boğulurken
suya söylüyorum adını
ateşi söndürmek de hiç bir kitapta yazmıyordu üstelik.
Yaslı bulutların gözyaşları toprağa kâr
kurak bulutlar da sevapların kefareti olsun
adın buruk bir şarap gibi dolanırken dilimin üzerinde.
Oysa tek kişilik bir divana sığmıştık da 
bir kuş kafesini sığdıramadık iki göz odaya.
Sessizliğimizin hacmi kadardı
içimde çırpınan duyguları gagasında tutan kuşun heyecanı...

Ölü kuşları özgür bırakma vakti Aşkım!

Zamanın en ücra köşesinde
ucu bucağı olmayan bir özlemle
içimde kanımla boğsam seni
ölümü alsam avuçlarından
boğulur musun
boğulur muyum
dirilir mi acı sevişmelerimiz
seni öldürdüğüm gün açılır mı gözlerim 
çözülür mü körlüğün?
Kalbinin iltihabı patlamış parmak uçlarından öpsem 
sızar mıyım şah damarına?

Algos, tuttuğum nefesimi bırakır mısın Sevgili-m?