Dünyanın Çarkı | Adar Korkmaz
Ellerimi avuçlarımı
bağlayan
Bir efkar
Bir ben kalmışım gibi dünyada
Yapışıp kalmış vakti ömrümde….
Mürekkebin
tadını bu kadar tatlı bilmezdim eskiden
Göz yaşının bu denli sıcak aktığını
Sevgiden acıyınca cani insanın
Yalnızlığın bu denli merhem olduğunu
Nerede olursa tanırdım kendimi
Şimdiki ben bile bana yabancı
Uzak
Sevimsiz
Ve yaşlı…
Tütünü dumana katip
Yargıcı karanlık bir zamanın
Eli buz gibi değiyor yüreğime
Ölüp her gece vakti
Sabahına musalla taşında uyandığımı bir ben bilirim
Mevsimi sonbahar bir ömrün
Satırlara döküleni benim
Yüreğimdeki efkar
Dudaklarının arasında şimdi
Görüyor musun…..
Yetebilsem kendime
Doldurabilsem yerini
Bu parlement mavilikte
Tütünü
Dumanı
Kalemin dizdiği efkarı
Silebilsem
Yad etmeyi bıraksam geçmişi
Karışmasa içimin baharı hazanı
Bulduğum yerde tanırım yine kendimi
Lakin
Başaramadım senle geçtiğim yollarda
Ayaklarımın bağını dizginlemeyi,
Unuttum yine bak
Bu gün günlerden ne
Hangi vakti zamanın
Parmaklarım arasında sürekli yinelenen bir efkar
Duman grisi odamın rengi
Yaşımın on yaş ilerisi
Aldığım nefes
Belki de son
Dönmüyor dünyamın çarkı….
Adar korkmaz