Dokun | Yelda Karataş

İlk söz: Dokun

Parmak uçlarımdan akan hasret hayatın kanıdır
Elâ gözlerimde çakan istek canımdır
Dokun tenimde yatan arzunun harcı aşkına

Aşk ile dokun

Yaradanın gönlünde yatana gönlünle
Dokunmak helâldir
bir yüreği isteyen bir yüreğe

Dokun

Al güneşler çoğalsın göğsümde
Aslımın gerçeği dokun
Ferhat’ın dağı utansın

Dokun

Tenimle tenine varayım
Dokun yaşayayım.

İnce korkuları parçalayan yiğit bakışınla
Bir ten yurdunun fatihi olayım

Dokun

Pembe dantelli geçmişine
parçalanmış İstanbul’un o aziz şarkılarına yedi tepeden.
Unutulmuş ninnilerine, masal kitaplarına
Büyükannenin

Sepya ağlayan bütün fotoğrafların kesik yaralarına
Dokun

Hisarlardan kalan o çarpıtılmış tarihi düzden okuyarak.
Aynı sokakta hıdrellezi yedi dilde karşılayan
çocuk şarkılarına

Dokun

Al ipek yeşil ipek halaylar ve tamburun hüzünlü
çağrısına tadı bal üzümlerle koşan İstanbul hayaletine

Dokun

Bin bir basamaklı mermer hanların içinde hâlâ kanayan yaralara
Ve bir günde baştanbaşa değişen Pera’nın şiir geçmişine

Dokun

Ağlasın kalbin sokağından sürülenlere
Ve Mayıslarda katledilenlere

Dokun
Alınlarında bir bayrak gibi hayatı taşıyanlara
Tersanelerin susturulmuş sesine bir sonbahar akşamı

Dokun

Tarih utanmaz
Utanmadan bakmak için İstanbul’un öksüz yüzüne
kalbimin ezanlara karışan sabahına

Dokun

Bir diyarın kanlı yarasına dokunur gibi
Altın yüzü unutulmuş Beyoğlu ustalarının
göz nuru mermer işlemelerine
Aşkla dokun

Yazılmış bütün Deniz öykülerine ve Melisa kokusuna
Gerçeğe dokunmanın erinciyle
Dokun
Yalan bedel istemez uyutur

Gönül bağı Boğaz Köprüsü’nün demir ayakları değil
Avrupa’dan Asya’ya uzanan
bu halkın gözü yaşlı serüvenidir

Nazım’ın vapuruna dokun!

Yurdumuz İstanbul’un kirletilmiş tenidir
Ki atlaslar içinde en kahraman dişidir

Yüksek kaldırımda yaralı kadın ruhu satılan
Kirli yüzü sahte altına boyalı
Masum çırakların aşkı parçaladıkları
O Tenelev sokağına dokun

İstanbul bizimdir
Hatırlatmak için erdemini
Uzat elini . . .

Yelda Karataş
İstanbul Bir Dişi Orospu Beyoğlu Altın Dişi
2007