Doğum sancısı gibidir aşk | Yılmaz Pirinççi

Yaşadığın hayatın aynasıdır bazı yüzler

Kaçamadığın kaderindir.

Yıllar önce bir trene binerken,

Aceleyle bir vapura yetişmeye çalışırken çarpmazsın da…

Esrik bir dizenin piç edilmiş bir kelimesine bodoslama dalarsın

Sonra ne kafa kalır nede göz…

Benim dediğin bütün uzuvların isyan eder.

Sana ait sandığın ne varsa her şey yok olur birden

Birden yapayalnız olduğunu hissedersin

Bir başına olduğunu

Her gün güle oynaya anahtarınla açtığın kapının arkasında bir ses özlersin

Duvarlarda bir gölge…

Bir film izlerken omzuna düşecek bir tutam saç

Şöyle beyazı siyahıyla öpüşen…

Elindeki mısır kâsesini muzurca karıştırıp döken bir çocuk haylazlığı

Balkonun bir köşesine oturmuş gecenin hüznüne üflerken sigaranın dumanını

Elinde iki bardak çayla gülümsemesi bayram sevinci bir ay aydınlığı

Bir de beyaz sakallarına değmez mi parmak uçları

Mutluluktan öleyim dersin.

Yüreğinin nerde olduğunu unutmak istersin

Hani özlediğin zaman sadece gözlerinin değil,

Ruhunun gözyaşlarını dindiremediğin hıçkırıklar içinde boğulmak

Bütün damarlarında bir yoksunluk nöbeti gibi seni duvardan duvara çarpsın istersin.

Bir hayatın doğum sancısı gibidir aşk.

Ve sen yüreğinin bütün kemiklerini kırsın istersin…