Çözmek Elimde Değil, Gönlümü Senden Kadin | Öznur Eren Kanarya

Ah sevgili mösyö, o pencerenin önünü mesken tutmayacaktınız…

Söylemiştim size, gölgeler yanıltır insanı.Çünkü hepsi birbirine benzer. Işıksız sokakların bütün gölgeleri kimliksizdir.

Günlerdir boşuna bekliyordunuz o ince gölgenin köşede belirmesini. Üstelik, gölgenin sahibiyle henüz hiç karşılaşmamışken…

Sizi anlamak güç… İnsan hiç yüz yüze gelmediği birine nasıl tutkuyla bağlanabilir ki? Onu sadece birkaç kez gündüz gözüyle görmüştünüz. İlk görüşünüzde, sizin sürekli oturduğunuz pencereye hiç bakmadan yürümüş gitmişti. Kaybolduğu köşeye takılmış kalmıştı bakışlarınız.

Adını hiç öğrenemediniz. Nerede oturduğunu, ailesini, bir sevdalısı olup olmadığını özellikle merak etmediniz. Zaten pek sevmezdiniz insan içine karışmayı. Onunla bir dükkanda karşılaştığınız o akşam üzerinden sonra, sizi sokakta gören olmadı. Tadı yürekte kalacak bir rüya görüp uyanmak istememek gibiydi dışarı çıkmayı reddedişiniz…

Hep o pencerenin önünde, masadaki küçük kadehiniz, babanızdan yadigar gümüş sigara tabakanızla birlikte beklediniz sokağın köşesinde yeniden belirmesini…

Çok sık olmamakla birlikte gördünüz onu. Sizi ona bağlayan bedeni değildi. Yüzüne yerleşmiş size çok tanıdık gelen ifadeye vurulmuştunuz siz… Kaybedebileceği her şeyi çok önce yitirmiş, yılgınlık ve hüzünle yüklü insan bakışı… Herkese yabancı, her yere uzak, gitmek ya da kalmayı zerre kadar umursamayan, pes edeli çok olmuş mösyö bakışı vardı onda da…Aynadaki yüzünüze bakar gibiydiniz…

Durmadan dinliyordunuz o şarkıyı, aynı davudi sesten :

“Çözmek elimde değil, gönlümü senden kadın.

Benim sana bağlanan, sen beni bağlamadın…”

Bu şarkıyı dinleyerek ne çok hitapsız mektup, ne çok başlıksız şiir yazdınız kimseye göndermediğiniz, kimseye ithaf etmediğiniz…Zaten hiç sevmezdiniz başlayan ve biten bir aşkın ardından yazmayı…Yaşarken gelirdi size sözcükler…Yaşanmışlıklar…Evet buydu, bütün yazdıklarınızın, içinizden geçen başlığı sizin için… Hepsi de başlamadan biten, aslında yaşanmamış aşklarınızı unutmak daha kolay olurdu. İsteseniz de hatırlayamazdınız kime yazdığınızı… Hiç birinin bir adı yoktu ama duygu olarak hepsi aynı uzaklıktaydı size…

Sonsuzluğa gittiğiniz akşam, pencerenizin içine son kez konduğumda sizi son gören de ben oldum. Başınızı cama dayamıştınız. Kadehiniz yarılanmış, kırmızı seramikten kenarı kırık kül tablanız ağzına dek izmarit doluydu. Pikabın iğnesi takılmıştı o plağa. O düzensiz yazınızla yazdığınız son şiir vardı masada…

Kuşların kalbi, siz insanların kalbine çok benzer. O nedenle odanızda sizinle birlikte hapis kalmış tüm yaşanmamışlıkları da gördüm pencerenin ötesinden. Bir kuş kalbi uzaklığındaydı ruhunuz. Ve bir kuş gibi hafiflemiş uçarken gördüm ben onu…

Ah sevgili mösyö, o pencerenin önünü mesken tutmayacaktınız… Şu küçücük kuş aklımla çok önceden söylemiştim ben size…