Canım, Canım | Sema Sabuncu Terzi

Gün erken başlar kimine,
Kimineyse geç.
Bir çocuk ağlaması,
Bir köpek havlaması,
Yeni yeni başlayan bir iki küçük kuş sesi,
Kim kime kızıyordu,
Yahut kim kimi seviyordu bilinmez.
Seslere hayaller kurarım ben,
Bazen öyle abartıtım ki,
Mavi bir fistan giydiririm,
Hiç sormam ne renk giymek istersin diye?
Sormalı mıydım sence?
Neden diyorum neden,
İnsan insana soruyor muydu giydirdiği kılıfı?
Derin konular bunlar sabahım,
Derin konular.
Bozmayalım keyfimizi.
Bak ne anlatacağım sana.
Sahi uyandın mı sen de,
Daha gün doğmadı ama,
Türküleri çoktan duyulmaya başladı.
Hep aşka mı yazılırdı şarkılar,
Sevdaya mı söylenirdi türküler.
Biri de çıksın da yalnızlığıma yazıp söylesin.
Yok.
Yine başa düştü galiba,
Kendim yazar,
Kendim söyler,
Kendim oynarım,
Canım yalnızlığım,
Canım aşka aldanışlığım
Merhametim,
Kederim,
Her defasında sonbahara kanışım.
Canım,
Canım.