Bulutlar Bizi Ağladı Anne | Barış Çiçek

su elbet yolunu bulur diye
bütün bulutlar bizi ağladı anne

’talan edilmiş ’ göğün mavi atlasından
yeryüzü cehennemine düşerken ’cudi’nin kızları’
ay kanadı şakaklarımda
dudağımın lal vaveylasında öldü kuşlar

tuza banıp yaralarımızın kabuk bağlamaz sızılarını
devşirme sancılarla uğurladık mutluluk kristallerini
çocuk cesetleri kanıyor dudak kenarımda
tanrı şeytanı sınamak için mi yarattı insanı anne
’gayya ağladı ’ sağanak sağanak ölüyle

kainatın kasıklarından kanla karışık kin kanar
künyesine ölüm kazınmış coğrafyanın yataklarına
kişiliklerin erozyona uğradığı bu çağda
toplumsal acıların bütünüdür insan oysa

suskun alfabelere kazınmış kan ritüelerinde
kürdilihicazkar sızlıyor Adem ’in kemikleri
ve kardeş kanıyla sulandığından beri toprak
hiç bir yaprak kapatmıyor hâya duvarlarını
biz ne zaman öldükte yeryüzü cehennemine düştük anne

ağrılı mağlubiyetlerle yıkılınca Amed’in kaldırım taşlarına
göğercinler yükselir mor dağlara
ve beynin düşünce çukurunda ölür his

ah anne Dicle’nin saçlarına bırak küllerimi
ve yeniden doğur beni yüreğinin cennetinde
kül karası zamanda
özgürlük kuşlarını sesleriyle