Bu kavga niye? | Yılmaz Pirinççi

Hepimiz bir gün bir tohumun polenlerine karışacağız.

Bir çiçeğin o incecik yaprağına düşecek belki ruhumuz.

Belki bir yağmur tanesinde ağlamak üzere olan bir çocuğun yanağına düşüp gülümsemesine sebep olacağız .

Belki rüzgara karışan bir türkünün her hangi bir notasında bizim adımızla seslenecek biri.

Belki bizim asıl görevimiz budur bu dünyada.

Belki patlayan bir yıldızın atomlarına karışıp o sonsuz boşlukta yeni yıldızlara gideceğiz.

Bir karıncanın sırtında yüreğimizden bir parça

Bir ağacın köklerine ineceğiz belki.

Niye bu kavga?

…

Bu zulüm.

Bu kendini bir şey zannetme arzusu nedir.

Küçücük bir sivrisinek öldürebilir bizi

Bir karınca bizi delirtebilir. Kokladığımız bir çiçek bütün uzuvlarımızı felç edebilir

Kime , neye bu afra tafra.

Bu küçük dağları ben yarattım edası kime

Milyarlarca yıl içinde bir nefeslik ömrümüz varken

Ne için bunca nefis?

…

Sahi kim eksilir gülümsemekten.

Lütfen demek kimi küçültür.

Teşekkür etmek çok mu zor.

Bak yaşıyorsun.

Nefes alıyorsun hortumlara bağlı olmadan.

Yürüyorsun.

Konuşuyorsun.

Gülümsüyorsun.

Bağırmak niye.

Sevgi dururken yüreğine nefreti yük etmek niye…

…

Gülümse gülüm.

Gülümse dostum

Gülümse arkadaşım.

Gülümseyin ey insanlar.

Dünyada yeterince kötülük var zaten

Bir de siz kötülük etmeyin kendinize.

Madem ki bir aşkın hatırına kuruldu bu dünya?

Yaşatın işte binlerce aşkla.

Sevmeyi sevin önce.

Ben buyum derken herkesi de olduğu gibi sevmeyi bilin

Kurumasın saksıda çiçekler.

Ağaçlar ölmesin.

Çocuk yanaklarında ağlamasın yıldızlar

Hayat her gün bayram olmasa da

Eksilmesin pencerelerden kuşlar….