Bir Şiir, Bir Kadın | Yılmaz Pirinççi

(IV)

Upuzun saçları vardı Zahide’nin.

Hüzünleri kadar gür ve simsiyah saçları.

Alnının üstüne düşen akların her bir telinde ayrı bir türkü seslenirdi.

Bir gülünce, baharlar dile gelir

Onlarca kuş çıvıltısı karışırdı sesine.

Asi bir kısrak gibiydi adımları .

Yinede korkardı bir karıncayı incitmekten

İki kez girdiği dünya evi ,başına yıkmıştı dünyaları.

Yinede eyvallah demedi kimselere

Canına tak ettiği bir günün sabahında çarpıp kapıyı yürüdü gitti ardına bile bakmadan.

Ne sokak ortası dayaklar yıldırdı onu

Ne hatırlamak bile istemediği küfürler

Üç beş can parçası serpildi dört bir yandan.

Bir sardı ki yüreğine

Dünyaları sarar gibi

Sonra günden güne büyüdü yalnızlığı

Günden güne büyüdü Zahide

Şimdi kendine ait bir evin penceresinden bakıyor hayata.

Yalnız kendine ait kederlerin sessizliğinde

Ama korkmadan

Ama küfürlere boğulmuş gecelere uyumadan yaşıyor Zahide

Saçlarında öpülesi akların gülümseyen telleri

Yüzünde bir isyanı haykırır gibi.

Ben bu dünyanın Anasıyım.

And içtim babasını satmaya, der gibi.

Öyle küfredercesine gülümseyerek

Zahide , türkülerin en güzeli

Yılmaz Pirinççi