Bir sen yalnız değilsin | Yılmaz Pirinççi

Yol çekiyor insanı bazen.

Ses çekiyor.

Yürek çekiyor.

Yinede gitmiyor işte ayaklar

Öyle derin bağladılar ki bizi

Öyle kalın prangalar

Her defasında tutuyor bir şeyler.

Tam sırtını dönmüş düşerken yola

Ya bir çocuk kahkahası

Ya bir resim,

Yeniden esir alıyor seni.

Sonra aynı şarkıyı mırıldanıp duruyorsun belki yüzlerce kez

Belki yüzlerce kez aynı düşe yaslıyorsun başını.

İçinde birikmiş fırtınalar.

Avaz avaz susmuş çığlıklarınla.

Bir sarhoş olsan

Dümdüz edeceksin dünyayı

Dilinden anlayan biri olsa

Yer gök yerinden oynayacak.

Yalnızım sanıyorsun.

Unutuyorsun kendini.

Aynaya bak,

Aynaya

Sen bir çöz bağlarını.

Yüreğine giydirdiğin bu deli gömleğini parçala önce.

Bir bağır

Ses kaybolmaz.

Gider bulur sesini.

Bugün olmazsa yarın.

Kaç yılın kaldı şurada

Kaç yılımız var

Üç, beş,..

Belki bir nefes..

Belki kısacık bir sarılma anı

Hangi cinnet daha kötü olabilir ki insanın kendini öldürmesinden

Hangi yol, hangi ölüm daha çok acı verebilir ki

Kendini görmemekten

Satın alınmış mutluluklar doyurmuyor hiç bir ruhu.

Sen, seni öldürmekten bıkmadın mı?

Hadi aynaya bak…

Yılmaz Pirinççi