Bir Rüya’nın Anatomisi | Yılmaz Pirinççi

Seni hiç sevmiyorum diyordu

Hani dudakları titremese

kaçırmasa gözlerini

o an çıkıp gidebilirdim

Oysa biliyordum

o, sevmiyorum derken bile binlerce kuş can çekişiyordu göğsünde.

Sırtımı dönsem kemikleri dökülmüş bir et yığını gibi yığılıp kalacaktı olduğu yerde

Sonra bütün yıldızlar onun gözyaşlarında dökülecekti yerlere

Elleri yüzüne kapanmış

beni paramparça ediyordu duvarlara çarpan sesi

Göğsümde yüreği

Belime sıkıca sarılmıştı elleri

Islak bir cehennemin yangınını taşıyordu gözlerinden dökülüp yanaklarımızı ıslatan o inci tanesi büyüklüğünde yaşlar

Belki bir asır geçti böyle hiç konuşmadan.

Gözleri değdi bir an gözlerime.

Ağlama dedi

Bağırıp çağırıyorsam hala buradayız demektir.

Sonra öptü yanağımda birbirine karışan gözyaşlarımızdan

Nefes nefese açtım gözlerimi bir anda.

Etrafa bakındım

Yanımda çok şükür.

Kedi mırıltısı sesinde nefesini

öptüm

gülümseyerek

Açılan yerlerini örttüm usulca.

Sarıldım . Elimin altında atan yüreğinin sıcağına yatırarak ruhumu.

Ve binlerce şükrederek

Bari rüyalarda rahat dur be kadın.

Uğraşma yaşlı kalbimle

Olur olmaz zamanlarda…

Yılmaz Pirinççi