Bir mucize | Yılmaz Pirinççi

Hayat ne garip şey

Herkes konuşuyor herkesle

Herkesin içinde dağlar

Herkesin içinde kapkara bulutlar

Herkes yalnız.

Bir mucize

Belki bir tufan, bir kıyamet

Herkes Arafta

Herkes yüzünü gökyüzüne çevirmiş

Bir yıldız düşürmeye çalışıyor yüreğine

Dünya dolusu yalnızlık birikmiş

Adım atacak yer yok

Görmüyor kimse kimseyi

Kimse kimseyi duymuyor

Herkes konuşuyor.

Birer damlayız işte bu insan denizinde

Herkes kadar aynı

Farklı herkesten

Sesimiz binlerce kilometre ötelere gidiyor.

Duymuyor yanımızdakiler.

Sanki her birimiz bir başka dünyada

Sanki yıldızlar var arada

Kara delikler.

Anlatmak üzerine kurulmuş birer robot sanki

Sanki kopmuş yüreğimizin telleri

Koparılmış bir yanından.

Kimsenin kimseyi anlamak gibi bir derdi yok.

Herkes anlaşılmak istiyor.

Sahi incileriniz mi dökülür Allah aşkına

Bunca bağırmak yerine bir kez olsun dinlemeyi düşünseniz hani

Anlamaya çalışsanız.

Hep gitmek…

Nereye, nereye kadar gidebilir ki insan.

Eninde sonunda kendimize işte…

Eninde sonunda yalnız…

Eksiğiz bir başımıza ve kimsesiz.

Bağıra bağıra büyüyor sessizlik

Biz çoğaldıkça eksiliyoruz günden

Gün bizden eksiliyor.

Değirmen biziz aslında. Ezilen biz.

Fark etmiyoruz.

…

Yılmaz Pirinççi