Biliyor Musun? | Yılmaz Pirinççi

Ben gözlerine bakmayı niye çok seviyorum biliyor musun?

 Bazen annem oluyorsun

Yüreğinde fırtınalar koparken bile o boncuk mavisi gözleriyle ışıl ışıl yıldızlar düşürürdü gözlerimize.

Bir susar, bin ah çekerdi biz farkında olmadan.

Ve öyle güzel gülümserdi ki.

Sen gibi.

Bir gök kuşağı sarardı etrafımızı.

Şimdi seninle olduğum gibi.

Ben gözlerine bakmayı niye çok seviyorum biliyor musun?

 Konuşmadıklarını dinliyorum gözlerinde

Taze bir çayın buğusu gibi içime çekmek istiyorum o hüznün buğusunu.

Sonra boynunun o en savunmasız, acılara eğilmiş yerinden öpmek istiyorum ömür boyu sende kalacak bir dudağın izinde

Gözlerinin değdiği her yeri okşayan o bakışlarda kaybolmak istiyorum asırlar boyu

Ben gözlerine bakmayı niye çok seviyorum biliyor musun?

 Bana ait bir şey var o bakışlarda.

O derin uçurumlarda beni çağıran bir ses.

O sarp yamaçlarda koparılmadan koklanmayı bekleyen bir çiçek

Yaralı bir kuş

Ağlamak üzere olan bir serçenin telaşı…

Aradığım ve kaybettiğim her şey.

Çocukluğumun masumiyeti

Ve yüreğimin en tatlı sızısı ilk gençliğimin…

Çocuklarımın saçlarına dokunan avuçlarımdan ruhuma yayılan o huzur var gözlerinde.

Ben gözlerine bakmayı niye çok seviyorum biliyor musun?

 Orda ben varım çünkü…

Yılmaz Pirinççi