Beyaz da Bitti | Aziz Kemal Hızıroğlu

-Annemin mırıldanmalarından esinlenerek-

(birinci pencereye)

usul usul dar alana sığıyor suret

evlerin ardına gizleniyor deniz

pencere utanıyor yalnızlığımdan, bakımsız bahçe

taşa renk veriyor, içinin sılasını döktü dökecek

kimsem yok işte Sakarya kıyısındaki şarkıları çağrıştıran

kuş akışlı çocuk seslerinden başka

sonra nedense akşam oluyor

ve komşular güneşle birlikte çekiyor çocuklarını

(kendi içine)

‘biliyorum balkon kokularına su vakti gelmiştir yine

eteklerimde ana menekşenin şükran sözleri

ah hanımım diyecek, son korsanlar ve senden başka

bu kadar yalnız bırakılmamıştır kimse’

(ikinci pencereye)

usul usul uçuruma dönüşüyor gök

bir kapı sesi, bir telefon uğruna kaç gün geçiyor

gece olmayagörsün, hasımdan hem zorlu

hem yoksul bıçak

gece işte boylu boyunca gece

yakınlarda bir yerde bağdaş kurmuş baykuşlar

camı tıklatan rüzgar, araba sesleri, sabrını yitirmiş tespih

yine yatacağım şimdi, yine o geç kalmış rüyalar

(kendi içine)

‘biliyorum hayır ve şer birlikte gelmiştir

bardaktaki suda direnen tuz

çözülmeyi unutmuştur acının tortusunda

yalnızlık rüya tabirlerinde tutarlılık olmuştur’

(eşiğe)

usul usul toprağa sokuluyor ev

ah şimdi çocuklarımdan biri olsaydı yanımda

bomboş sokaklarda ay peşine düşseydik

med ve cezirler yaşasaydık küstürmeden yıldızları

fısıldaşsaydık, taa yirmibeşli yaşlarıma dönseydim

sızıları, tıkanmış damarları bıraksaydım sedirde

dönüşte nasıl olsa beni bulurdu her biri

ah bir çocuğum yanımda olsaydı bu gece

kıyısında dolaşsaydım düş kedi gibi

(kendi içine)

‘biliyorum aynaların örtülme vakti gelmiştir

saçımdaki beyaz da bitti, ipek tülbendin ölümü

anlıyorum artık tozun da, tuzun da, közün de

kalmamıştır kül kadar hükmü…’

…

Aziz Kemal Hızıroğlu

(*) Beyaz da Bitti, Tümzamanlar Yay, Temmuz 2002

—