Ben dün öldüm biliyor musunuz? | Adnan Sökmen
Ne güzel kar yağıyor değil mi?..
Her yer bembeyaz..
Her yer pamuk!..
Ne
romanrltik değil mi?..
Ne kadar hoş…
Ama…
Ben dün öldüm biliyor musunuz!?
Hani tam siz televizyonun karşısında sıcacık kahvenizi yudumlarken öldüm ben…
Gördüm, pencerenize yansıyan
gölgelerinizden hepinizi…
Kiminiz gülüyor…
Kiminiz konuşuyor…
Kiminiz sessiz…
Kiminiz mutlu…
Kiminiz yorgun…
Kiminiz şarkı söylüyordu…
Bir bebek ağlıyordu arada…
Ama uzun sürmedi çığlıkları…
Öyle fazla da akmadı gözyaşları…
Kucağına aldı güzel annesi onu…
Kokladı, öptü, sardı sarmaladı…
Sütünü içirdi pespembe göğsünden…
Gördüm ben!…
Ben dün öldüm biliyormusunuz!..
Tam siz yemek masasına koyduğunuzda pilav tenceresini…
Tatlıdan hemen sonra öldüm ben…
Duymadınız tabii…
Görmediniz…
Rüzgâr vardı dışarda…
Ayaz…
Yağmur…
Dolu…
Soğuk…
Kar…
Hatta karanlıktı, farkedemediniz…
Ama öldüm işte ben…
Siz tam sıcacık yatağınıza girip battaniyelerinizi, yorganlarınızı üzerinize çektiğinizde öldüm ben…
Ölmezdim aslında biliyor musunuz!?
Eğer parçalamasalardı kartondan küçük evimi…
Ölmezdim biliyor musunuz?
Tekmeleyip dökmeselerdi yoğurt kabındaki makarnamı, patatesimi…
Ama öldüm işte ben…
Tam siz..
Tam siz..
Sıcacık yuvanızda buz gibi vicdanınıza sarılıp yatarken öldüm ben…
Ne güzel kar yağıyordur şimdi
oralarda değil mi?.
Ne kadar beyaz…
Ne kadar pamuk…
Ne kadar romantik…
Yorum yapabilmek için oturum açmalısınız.
Ders veren nitelikte, evrensel bir şiir olmuş, kutluyorum kaleminizi, yüreğinizi